درس فروتنی به رئیس جمهور آمریکا
دانلود pdf (400.59 کیلوبایت)
رئیس جمهورها اصولاً دوست دارند اسم‌شان را روی هرچیز و هرجایی بگذارند. شاید به همین خاطر بود که تئودور روزولت، رئیس جمهور آمریکا، نمی‌توانست بفهمد چرا ویلیام کنت نمی‌خواهد نام‌اش را روی ده‌ها هکتار زمین و جنگلی بگذارد که خودش به دولت بخشیده بود.
در سال 1905 هنگامی که رئیس جمهور تئودور روزولت «سازمان جنگل‌داری آمریکا» را تأسیس کرد، همزمان ویلیام کنت 611 جریب (بیش از 247 هکتار) از جنگل‌های کالیفرنیای شمالی را خرید تا درختان سرخ‌چوب منطقه را از گزند چوب‌برها نجات دهد. تقریباً در همان دوره، یعنی هشتم ژوئن 1906، قانونی به امضای تئودور روزولت رسید که مطابق آن رئیس جمهور می‌توانست بدون نیاز به تصویب کنگره و بدون تشریفات خاصی زمین‌های فدرال را منطقه‌ی محافظت‌شده اعلام کند که چیزی معادل همان پارک ملی است. ویلیام کنت، که می‌دانست اخیراً این قانون برای حفظ آثار تاریخی تصویب شده، در اواخر سال 1907 سندی را مربوط به 295 جریب (بیش از 119 هکتار) از زمین‌ها برای وزیر امور داخلی آمریکا فرستاد تا زمین‌ها محفوظ بمانند.
مکاتبه‌ای که در ادامه می‌آید بین تئودور روزولت و ویلیام کنت صورت گرفته و در خصوص نام‌گذاری منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی «میور وودز» است با وسعت 224 هکتار. نهم ژانویه‌ی 1908، روزولت این ملک خصوصی را، که از جانب ویلیام کنت به دولت فدرال اهدا شده بود، منطقه‌ی حفاظت‌شده اعلام کرد و پیش‌نهاد داد که نام کنت را روی این منطقه بگذارند. کنت این پیش‌نهاد رئیس جمهور را در نامه‌ای که در زیر آمده رد کرد. او در عوض نام «میور وودز» را بر منطقه گذاشت که برگرفته از نام جان میور، طبیعی‌دان بزرگ و از پیشگامان حفاظت از طبیعت در آمریکا بود و او را به عنوان پدر پارک‌های ملی می‌شناسند. اینک این پارک یکی از مراکز عمده‌ی جذب گردشگر در خلیج سان‌فرانسیسکو است و مطابق آمار این پارک در سال 2005 پذیرای 776 هزار گردشگر بوده است. این منطقه نهایتاً در نهم ژانویه‌ی 101 سال بعد، یعنی سال 2009، به عنوان میراث تاریخی به ثبت ملی رسید.
شاید بیشترین منفعت این نامه‌نگاری عاید رئیس جمهور روزولت شد که از آن درس مهمی در باب فروتنی و نوع‌دوستی آموخت.
کنتفیلد، کالیفرنیا
سی‌ام ژانویه، 1908
جناب روزولت عزیزم،
بابت تقدیرنامه‌ای که برایم فرستادید از صمیم قلب سپاس‌گزارم. امیدوار و معتقدم که این پیام به من قدرتی می‌دهد که به تلاش‌ام در راه نجات طبیعت باشکوه اما رو به زوال‌مان ادامه دهم، زوالی که برای مردم محسوس نیست.
پیش‌نهاد مشفقانه‌ی شما مبنی بر تغییر نام این محل چیزی نیست که بتوانم بپذیرم. میلیون‌ها انسانِ شایسته‌تر گم‌نام درگذشته‌اند، و به نظر می‌رسد که نقشِ نام یک نفر روی کتیبه‌ی این محلِ اهدایی القاکننده‌ی نوعی جاودانگی فرمایشی باشد، چیزی که می‌شود آن را خرید.
من پنج پسر نیکو و برومند دارم که می‌کوشم ایشان را آگاه به دموکراسی و متوجه به حقوق «سایر همنوعان» به بار بیاورم، اصولی که شما مؤثرتر و بهتر از هر فرد دیگری در دوران عمرم به من آموخته‌اید. اگر آن پسران نتوانند نام کِنت را زنده نگاه دارند ترجیح می‌دهم که از یادها بروم.
امروز برای شما چند عکس از میور وودز فرستاده‌ام و مطمئن ام پیش از این که از نزدیک آن‌جا را ببینید (که امیدوارم به زودی محقق شود) شما هم بر همین باور اید که ملت ما چیزی ارزنده را به دست آورده است.
ارادتمند شما،
ویلیام کنت
کاخ سفید
واشینگتن
پنجم فوریه، 1908
جناب کنتِ عزیزم،
خدای من! حق با شما است. نفسِ عمل کافی است و نیازی نیست که بخواهیم، مطابق گفته‌ی شما، «اسم یک نفر را روی کتیبه‌ی این محل نقش کنیم.» درود بر شما و پنج پسرتان که قرار است نام کنت را زنده نگاه دارند! من هم چهار پسر دارم که امیدوارم روزی با نام روزولت چنین کنند.
آن عکس‌ها به غایت خوب هستند.
با احترام،
تئودور روزولت
پارک «میور وودز»
مترجم در توضیح ماجرای نامه‌ها از منابع مختلف، به ویژه دانش‌نامه‌ی ویکیپدیا، نیز بهره گرفته است. اصل نامه‌ها در این‌جا در دسترس است.
