سازمان ملل می‌گوید که زبان از بیان آن‌چه در سوریه می‌گذرد ناتوان است اما ما، امضاکنندگان این نامه، چند کلامی داریم که با دولت‌ها، مجالس، رأی‌دهندگان، و رهبران فکری‌ای در میان بگذاریم که نظام حقوقی جهانی تا کنون به آن‌ها وابسته بوده است.
یک قرن پیش، آلمان یکی از اولین اردوگاه‌های کار اجباری خود را در شبه‌جزیره‌ای باریک در اقیانوس اطلس برپا ساخت. شورش سال ۱۹۰۴ در سرزمینی که در آن دوران «آفریقای جنوب‌باختریِ آلمان» خوانده می‌شد به جنگی برای نابودسازی مردم هِرِرو و ناما تبدیل شد. در این جنگ حداقل شصت‌هزار نفر جان خود را از دست دادند.
بیش از یک قرن پس از قتل عام ارامنه در ترکیه‌ی عثمانی، خانواده‌های قربانیان و بازماندگان این فاجعه همچنان به شرح ابعاد گوناگون آن می‌پردازند. داون مک‌کین، نویسنده و خبرنگار ارمنی‌تبار آمریکایی در کتاب «پیاده‌روی صد ساله: یک اودیسه‌ی ارمنی»، با اتکا به سرگذشت و خاطرات پدربزرگ‌اش، روایتی استثنایی از این نسل‌کشی عرضه می‌کند.
با گذشت بیش از یک قرن از نسل‌کشی ارامنه در ترکیه‌ی عثمانی، پژوهش‌های تاریخی و دانشگاهی پرتوهای تازه‌ای بر زوایای تاریک این فاجعه می‌اندازند. این مقاله، که به مناسب «روز یادبود نسل‌کشی ارامنه» (۲۴ آوریل) منتشر می‌شود، چهار کتاب کلیدی در این باره را مورد بررسی قرار می‌دهد.
هولوکاست، یا قتل عام یهودیان در جنگ جهانی دوم، یکی از بدترین فجایع تاریخ است. این جنایت اما صرفاً نتیجه‌ی وحشی‌گری عده‌ای از مقامات سیاسی و نظامیِ بلندپایه نبود. انبوهی از افراد عادی هم در این نسل‌کشی دست داشتند. این مقاله به مناسبت «روز جهانی یادبود هولوکاست» (۲۷ ژانویه) منتشر می‌شود.
در این مقاله نویسنده می‌خواهد پیشرفت تاریخی بشر در جهت نِیل به عدالت جهانی را شرح دهد و به ویژه می‌خواهد مراحلی را که به تأسیس دیوان بین‌المللی کیفری منجر شد، و چالش‌هایی را که برای کارآمدتر کردنِ هر چه بیشترِ آن پیش رو داریم، بررسی کند.