عبدالبهاء در انجمن عالم

251 عبدالبهاء درانجمنعالم نواحی انجامیده ‌ های آسیای مرکزی تنها به سکونت شماری از بهائیان ایرانی در آن ‌ میان سنی ی ‌ بود. تلاش برای جذب صوفیان سنی در قلمرو امپراتوری عثمانی ناکام مانده بود. در نتیجه زبانیکه فرهنگ ‌ های فارسی ‌ ها یا هندی ‌ های جمال افندی در هند تنها تعدادی از ایرانی ‌ فعالیت تبار ‌ ی جهانی بهائی عمدتاً شامل ایرانیان شیعه ‌ ایرانی داشتند به آیین بهائیگرویده بودند. جامعه ای در هند، آسیای مرکزی، قفقاز، قلمرو عثمانی و مصر بودکه ‌ های پراکنده ‌ مقیم ایران وگروه دادند. ‌ اکثر آنها را هم ایرانیان مهاجر تشکیل می بندی یان ‌ توان از طبقه ‌ ی عبدالبهاء می ‌ ی بهائی در دوره ‌ شدنِ جامعه ‌ ی جهانی ‌ برای مطالعه ی مورد نظر شولت برای ‌ بهره برد. چهار مقوله از پنج مقوله )Jan Aart Scholte( آرت شولت شناختی، اقتصادی، و ‌ شدن هنجاری، روان ‌ بررسی حاصلکار عبدالبهاء مناسب است: جهانی ی ‌ معنای مقایسه ‌ ها به ‌ استفاده از این مقوله 8 گیریم). ‌ شناختی را نادیده می ‌ شدن بوم ‌ نهادی (جهانی های عبدالبهاء ‌ صد سال قبل نیست. اگر از منظر کنونی بنگریم، فعالیت ‌ اوضاع امروز با یک شدن بود. ‌ سوی جهانی ‌ هایی ابتدایی به ‌ صرفاً گام شدن هنجاری ‌ جهانی ی جهانی»، ‌ شده، یا همان «دهکده ‌ شدن هنجاری یعنی تجویز و تثبیت اینکه دنیای جهانی ‌ جهانی های عبدالبهاء برای ‌ هنجار و واقعیت جهان بشری در عصر حاضر است. بسیاری از نوآوری ی او به وحدت و برابری نوع بشر استوار بود. بهاءاللّه اساس لازم ‌ شدن بر عقیده ‌ ترویج جهانی ی بهائی را باکنارگذاشتن چارچوبیکه در اسلام رایج است، بنا نهاده ‌ شدنِ جامعه ‌ برای جهانی شمردنکافران به ‌ کرد و با نجس ‌ ها را به مؤمن وکافر تقسیم می ‌ بود؛ همان چارچوبیکه انسان ی آدمیان، فارغ از میزان تحصیلات ‌ زد. بهاءاللّه در آثار خود بر برابری همه ‌ این جدایی دامن می ی اجتماعی آنها، تأکید کرده بود. ‌ یا طبقه کردکه همه باید دیدگاهی جهانی داشته باشند: ‌ بهاءاللّه تأکید می بين باشيد نه خودبين ... امروز بر کل لازم و واجب است تمسک ‌ «عالم نمايند به آنچه که سبب سمو [سرافرازی] و علو [بزرگی] دولت عادله و اند حب الوطن من الايمان و لسان عظمت ‌ ملت است ... از قبل فرموده 8 Scholte, J.A. (1996) ‘Beyond the buzzword: towards a critical theory of globalization’, in Kofman, E. and Youngs, G. (eds.) Globalization: Theory and Practice. New York: Pinter, 41-57, p. 46.