عبدالبهاء در انجمن عالم

285 عبدالبهاء درانجمنعالم کند که با مردم به نیکویی رفتار کند و وزرایی برای خود ‌ خوب، به سلطان عبدالعزیز توصیه می 16 توجه نباشند. ‌ برگزیند که نسبت به امور مردم بی در دوران زعامت خود، در مواقع متعدد نسبت به هدردادن منابع و تأثیر آن بر درد بهاءاللّه ، هنگامیکه ادوارد براون 1890 ی ‌ و رنج فقرا ابراز نگرانیکرده است. برای مثال، در اوایل دهه شناس«دانشگاهکمبریج»، به ملاقاتشآمده بود، به اوگفت: «مشاهده ‌ ،شرق )EdwardBrowne( عوض آنکه در سبيل سعادت و آسايش ‌ کنيمکه پادشاهان و زمامداران شما خزائن خود را به ‌ می 17 برند»؛ ‌ ی وسایل دمار و انهدام نوع بشر بهکار می ‌ عالم انسان صرفکنند، خودسرانه در تهيّه ای به این ‌ امریکه در نهایتِ تأسف در قرن بعد نیز صادق بود. هرچند در روایت براون اشاره ویژه در ‌ انجامد، در آثار بهائی - به ‌ نشده که چه اموری به «سعادت و آسايش عالم انسان» می دهد برخی از این ‌ آثار عبدالبهاء و شوقی‏افندی - ارجاعات متعددی وجود دارد که نشان می هایی ‌ وتربیت، سلامت عمومی و آن دست زیرساخت ‌ گذاری در تعلیم ‌ اند از سرمایه ‌ امور عبارت انجامد. ‌ که به مدرنیزاسیون دولت و تقویت توانایی آن در خدمت به عموم مردم می های ضمنیِ اصولی بودند ‌ دنبال تشریح دلالت ‌ های آتی به ‌ افندی در دهه ‌ عبدالبهاء و شوقی وضعکرده بود و در نتیجه، این دغدغه نسبت به تخصیصکارآمد منابعکمیاب را که بهاءاللّه که امری محوری در نگرش اقتصاد معاصر به جهان است، تکرار کردند. برای مثال، عبدالبهاء گوید: ‌ ی صلح و امنیت می ‌ هنگام پرداختن به مسئله ترین بلای عالم انسانی جنگ است. اروپا انبار اسلحه شده ‌ «امروز بزرگ و موقوف به یک شراره است. تمام اروپا در اضطراب است و با یک شَرر تمام خاک اروپا در آتش خواهد سوخت. آلات جنگ و کشتار مضاعف هایگزاف ارتش بر ‌ باور افزایش یافته و هزینه ‌ ای غیرقابل ‌ گشته و به درجه های زمینی ‌ های مختلف فشار زایدالوصف وارد ساخته است. ارتش ‌ ملت ی بهاءاللّـه بـه عربـی: «ایّـاک یـا ایّهـا الملـک لا تجمـع فـی حولـک مـن هـؤلآء الـوکلآء الّذیـن ‌ اصـل نوشـته 16 لا یتّبعــون الّا هواهــم و نبــذوا اماناتهــم ورآء ظهورهــم و کانــوا علــی خیانــة مبیــن فأحســن علــی العبــاد کمــا احســن اللّــه لــک و لا تــدع النّــاس و امورهــم بیــن یــدی هــؤلآء» مضمــون بــه فارســی: «ای ســلطان، پیرامــون اند و نســبت بــه اماناتــی کــه بــه آنهــا ســپرده ‌ خــود وزرایــی را جمــع مکــن کــه تنهــا بــه دنبــال هواهــای نفســانی گونــه ‌ کننــد. بــا بنــدگان بــه نیکویــی رفتــار کــن، همان ‌ انــد و آشــکارا در امانــت خیانــت می ‌ توجه ‌ شــده اســت بی درج شــده در: کــه خداونــد بــا تــو نیکویــی کــرده اســت و امــور بنــدگان را بــه دســت ایــن وزرا مســپار.» .۳۶ بدیــع). ایــران: مؤسســ ملــی مطبوعــات امــری، ص 124( الــواح نازلــه خطــاب بــه ملــوک و روســای ارض ی بشـیر الهـی، ع. و رحیمـی، ه. و سـلیمانی، ف. برزیـل: ‌ ، ترجمـه بهاءاللّـه و عصـر جدیـد اسـلمنت، جـی. ای. 17 .۴۹ انتشـارات بهائـی، ص