Az Tehran Ta Akka

دوران بغداد 1۲7 10 نامه ی میرزا سعید خان وزیر خارجه به میرزا حسین خان وزیر مختار ایران در عثمانی GV6 شیر و خورشید وزارت امور خارجه دولت عل ی ه ایران غره شهر رمضان 1۲79 [19 فوریه 18۶3 ] ،جنابا تفصیلی را در خصوص میرزا حسینعلی و تابعین او نوشته بودید به دقت خواندم و اعتقاد آن جناب این بود که آنچه در این موارد از جانب کارپرداز سابق به میان آمده مبنی به پار یه اغراض و طمع در مال مرحوم حاجی میرزا هادی بوده است. چ نانکه جداگانه نوشته ام این احتمالات و نسبت ها و بالاتر از اینها مقام مقتضی ا ست که به عالیجاه مشارالیه داده شود و من نمی گویم که میرزا بزرگ خان در این ماد ه بکلی خالی از خیال است . 145 ولی حرف در اصل مسئله است و شکدر این نیست که میرزا حسینعلی در عتبات عالیات ب ه ازدیاد تبعه لحقه 146 یک غلی 147 واقع شده است و علمای آن اماکن هیچکدام از جانب او آسوده خاطر نیستند و روز بروز هم به دایره خود وسعت می دهند. در عراق عرب چیزی که زیاد است مردمان بی سر و پا و بیکار هستند و همه پی همچو اسبابی می گردند که شکمی سیر کرده روزگاری به بط الت و یاوگی بسر برند. 148 مثل میرزا موسی [جواهری] هم در میان اینها به م میه رسد که دولت میرزا 145 برای حال و هوای محیط آن روز بغداد نﻜ. به یادداشت سند شماره 3 و هم چنین: عبدالبهاء، مقال ه ۵۲-۵0 ؛ مازندرانی ، ظهورالحق :۴ ،1۴- ۲10 ؛۵7- ۲۵0 ؛ قرن بدیع 7- ۲91 ؛ 141-44 GBP Shoghi Effendi 146 دنباله رو 147 کدورت، کینه، حسد . 148 میرزا سعید خان وزیر امور خارجه در این نامه ارتباط با مردم عادی را به صورت منفی نشان داده ولی در حق یقت باید گفت که این امر از جنبه های مثبت دین بابی - بهائی و نشان پ ایگاه مردمی آن در اجتماع ایران بوده است. سوای آن که این مطلب با مندرجات نام یه کنسول ایران در بغ داد