Az Tehran Ta Akka

13۲ از طهران تا عکا خان خدمت جناب عالی نوشته است و آنچه جوابی که داد ایه د همه و از همان وزارت خانه به اینها خبر داده اند. حالا به صراحت عرض می کنم اگر مضم ون عرایض فدوی که باید خدمت جناب عالی عرض بکنم به آن ها برسد بع د از این هیچ از احوالات آن ها نخواهم نوشت. زیاده جسارت ندارم و این عرضم به جهت این است که اعتنا به این کارها و سرها باید داشت. شب ۴ رمضان 1۲79 . یادداشت این نامه از چند نظر حائز اهمیت است. یکی این که برای نخستین بار است که می بینیم در مکاتبات دولتی از فرزند بهاءالله، عباس افندی، بعدها عبدالبهاء، سخ ن به میان می آید. نکت یه بعدی آن که بابیان امیدوارند اینک با آمدن کنسول ج دید وضع آنان آرامش بیشتری یاب د. میرزا موسی برادر بهاءالله صریحاً به کنسول اظهار می دارد که سبب گرفتن تذکر یه عثمانی شد ت ظلم و تهدید مدا وم کنسول سابق ایران می رزا بزرگ خان قزوینی بوده، و با این همه اگر دولت ایران ایشان را آسوده گذارد، به خاطر غیرت و عصبیت [ایرانیت] مایلند تابعی ت خود را پس دهند و بار دیگر تابعیت ایرانی را بپذیرند و به ایران باز گردند. سفارش تأکید آمیز کنسول ایران به وزیر ا م ور خارجه که نامه های خود را محرمانه بفرستند و اطمینان او از این که اخبار وزارت امور خارجه و اخبار دستگاه والی گری بغداد بلافاصله به آنان می رسد نشان از ب کثرت ابیان و نفوذ ایشان در مراجع مختلف دارد. 157 میزان اهمیت وضع بابیان و اهتمام ناصرالدین شاه 157 نباید تصو ر رود که بابیان در مراکز دولتی خبرچین و جاسوس داشته اند. آنچه به حق یقت نزدیک است انتشار این آیین در بین اقشار مختلف مردم ایران است که اخبار مهم را برای یکدی گر می گفتند و یا می نوشتند. نمون یه آن را در سخنرانی عبدالبهاء در پرت سعید هنگام بازگشت از سفر سه سال یه خود به اروپا و آمریکا می بینیم ( 19 ژوئن 1913 ). در یادآوری دوران نوجوانی خود در بغداد وی از شخصی بنام میرزا غوغای درویش در کرمانشاه نام می برد که سراً مؤمن بود و عمادالدوله [حاکم مقتدر غرب ایران] مرید او و در یک قضیه مربوط به بابیان که در مجلس عمادالدوله حاضر بود تفصیل را شنید و به بغداد و سایر اطراف مرقوم نمود. همان قضی ه را میرزا حسن نامی که در بغداد شاهد و در ماجرا وارد بوده در طهران در مجلس میرزا سعیدخان وزیر دول خارجه به تمامها نقل نمود و چون میرزا رضا قلی مرحوم [ برادر بهاءالله. . صنﻜ. 3۲7 ] حضور