Az Tehran Ta Akka

دوران بغداد 1۴7 17 عب یهنام اس افندی [بعد ها م لقب به عبدالبهاء] به بابیان ایران که پیش از عزیمت بابیان از بغداد از باغ نجیب پاشا یه در حوم بغداد نگاشته شده 197 دهم ذیقعده 1۲79 [۲8 آوریل 18۶3 ] هوالعزیز القدیم در این وقت که بلبل گلزار بقا قصد آشیان وفا نموده و شاهد انجمن عاشقین عزم دیار قسطنطین 198 فرموده تا از شاخسار دارالسلام بغداد به آشیان دارلاسلام اسلامبول بر پَرد و از این مرز و بوم به خطه و دیار روم شتابد و در آن گلستان به بدایع الحان قدسی تغنی 199 فرماید که شاید انفس ترابی 200 از مقر فانی بر پَرند تا در ظل همای حقیقی مقر گزینند و چون اطیار عرشی 201 به گلشن باقی طیران 202 نمایند این عبد فانی خامه را با مداد قرین نموده که شاید از تلاقی این دو، نال یه جانسوز فراق از عالم دل و جان به عالم ظهور و بیان پیوندد و نمی از یم 203 ا شتیاق به آفاق مترشح گردد، تا از این رشحات محبت قلوب محبان 204 در خروش آید و از این آتشجگر سوز هجران دل های دوستان بجوش آید. ولکن چه توان نمود که قلم را این اِلَم 205 در خور نه و الواح 206 را این الحاح 207 وسعت نه زیرا که هر عالمی بیش از قدر و اندازه خود تحمل ننماید و از 197 نقل از: مازندرانی، ظهورالحق :۴ ، 301 - ۲9۶ . 198 قسطنطنیه [استانبول]. 199 نغمه سرایی. 200 نفس های فانی. 201 پرندگان آسمانی. 202 پرواز. 203 دریا. 204 دوستان، عاشقان. 205 دردها. 206 جمع لوحه، کاغذ. 207 ناله، زاری، شکایت.