Az Tehran Ta Akka

دوران ادرنه 183 جنایتکار ان بود و این امر با توجه به زنان و اطفالی که در این گروه بودند چیزی نبود که به آسانی برای بهاءالله قابل پذیرش باشد. با اعلام عمومی انتقال بابیان به عکا توج ه کنسول های خارجی به موضوع ب ابیان جلب شد. بهاءالله که تا آن زمان از هیچ مرجعی برای توجه به وضع بابی ان کمک نخواسته بود ظاهراً به ناچار آخرین کوشش های خود را برای لغو فرمان تبعید به عمل آورد و با ارسال نامه یها ی به چند تن از کنسول های دولت های خارجی در ادرنه از ایشان تقاضای دادرسی کرد. این تقاضا چنانکه خواهیم دید نه تنها بدون نتیجه ماند، بلکه موجب شتاب مقامات عثمانی در تنفیذ حکم تبعید . گردید ایهنام از سفارت ایران در استانبول به وزیر امور خارجه میرزا سعید خان به ی ه شمار 7/۴9 یه عجل دلایل دولت عثمانی و شتاب فراوان مقامات مربوطه را در حرا ج اموال بهاءالله و اعزام آنان به محل تبعید نشان می دهد. بر اساس این نامه کنسول روسیه در ادرنه که وکالت ضمناً از سفارت ایران در استانبول نی را ز داشت 54 به شارژدافر ایران در استانبول تلگراف ز د که بابی ها به کنسولگری های دیگر نامه نوشته استخلاصخود را خواسته ند. ا شارژدافر ایران فوراً به ملاقات فؤادپاش ا وزیر امور رفت خارجه و با نشان دادن تلگراف کنسول روس او را هشدار داد که اگر اندک اهمالی بشود سفارت ها خلاصی ها آن را خواهند خواست و موجب زحمت می گردد. فؤاد پاشا همان ساعت تلگراف رمزی به حاکم ادرنه زد که بدون اعتنا به اعت راض کنسول ها بابیان را به نقاطی که تعیین شده بفرستند. 55 ایهنام که در تاریخ 1۴ اوت 18۶8 توسط ف. رون وال ز F. Ronzevalle معاون کنسولگری فرانسه در ادرنه، در غیاب کنسول، به سفیر فرانسه در استانبول مسیو بورِه M. Bourée نوشته شده حاکی از آنست که او و دیگر کنسولگری -ها جز کنس ولگری روس که نمایند یه دولت ایران نیز بود – چنین نامه ای از بهاءالله دریافت داشته اند. وی در این نامه شرحی از رفتار ملایمت آمیز بابیان در مدت اقامتشان در ادرنه آ ورده 54 ظاهراً کنسول افتخاری و از اهالی عثمانی بوده که توانسته نمایندگی کشور روس و ایران را داشته باشد. 55 نﻜ. به سند شمار یه ۲۶.