Az Tehran Ta Akka

19۶ از طهران تا عکا 21 نامه ی وزیر امور خارجه میرزا سعیدخان به میرزا حسین خان وزیر مختار در ا ستانبول GV26 بیست و سوم شعبان 1۲8۲ [ دهم ژانویه 18۶۶ ] جناب فخامت نصابا ، از وقوع اختلاف فی مابین میرزا حسینعلی و میرزا یحیی برادرش و مراقبت آنجناب به قطع مراوده چند نفر که نوشته بودید از بغداد روانه نزد او شده اند تفصیلی نوشته بودید مط لع شدم. سوء خیال مشارالیهما 100 با دو نفر از حواشی 101 آن ها نسبت به شما بر فرض که آنچه به شما گفته اند مقرون به ص دق باشد 102 به فضل خداوند مت عال و در سایه اقبال مصون از زوال 103 سرکار اعلیحضرت اقدس همایون اعلی روحنا فداه موثر نخواهد افتاد. خداوند تبارک و تعالی حافظ و ناصر بندگان خو دش است. هرگاه به خیالات فاسده این طایفه ضاله خذلهم الله 104 اثری مترت ب، می بایست حالا از متدینین به شریعت غرا و بلکه از سایر ملل دیاری در روی زمین باقی نمانده باشد. 105 هیچ جرأت و جسارتی بالاتر از آن نمی ه شد که ب جهت اجرای منظور خود در اوایل این دولت پایدا ر در اغلب ولایات ایران مجتمع شده سراً و علناً آغاز خودسری نموده بودند 106 و مالیخولیای آشوب و ف تنه را در دماغ 100 آنان. 101 اطرافیان، نزدیکان. احتمال می رود این دو نفر حواشی همان مشکین قلم و میرزا علی سیاح باش ند که در مقدمه ی این فصل از آنان و روابطشان با سفیر یاد شد. 102 حقیقت داشته باشد. وزیر امور خارجه احتمال می دهد اشاره وزیر مختار به تهدید جانش توسط بابیان لافی در غربت و به خاطر بالا بردن ارزش اقدامات خود می باشد. 103 بخت پایان ناپذیر، اقبال تمام ناشدنی. 104 که خدا آنان را پست گرداند... 105 نمی دانیم این حرف غلوآمیز وزیر امور خارج ایران یه واقعا به خاطر هراس او از بابیان است یا سعی دارد به میرزا حسین خان به طور غیر مستقیم بفهماند که نباید کار خود را بیش از آنچه هست قابل اهمی ت پندارد. 106 اشاره است به جنگهای طبرسی، زنجان و نی ریز بین بابیان و قوای نظامی. به ب نﻜ. خش 7 ناصرالدین شاه، بابیان و بهائیان سند شماره ۶۲ و یادداشت آن سند.