Az Tehran Ta Akka

3۲۲ از طهران تا عکا تأکید مشیرالدوله مبنی هشیاری و بیداری او، و این که محافظت از شاه را در درجه اول اهمیت می داند شاید به خاطر آگاهی او از سابقه ی سوءظن ناصرالدین شاه به میرزا آقاخان نوری صدر اعظم ایران در زمان سوء قصد بابیان به جان شاه بود. با آن که نوری به انتقام آن سوءقصد شدیدترین مجازات ها را در مورد صدها بابی اعمال داشت با این حال شاید هرگز نتوانست تشویش شاه را از این که ش ا ید او نیز در این واقعه دست داشته برطرف سازد. ایران سفیر در ابراز بندگی به شاه و نمایش تنفر از بابیان تا آنجا پیش می رود که ناگفته گذاردن اقداماتش برای رفع خطر بابیان را در مکاتبات قبلی به شرم خود از بردن نام بردن این طائفه ی خبیثه در خاکپای همایونی توج یه می کند. ش رمی که هنوز پس از یک قرن و نیم گریبانگیر دولتمردان ایران است. 22 پس از زیارت عتبات عالیات ناصرالدین شاه به خاطر خدمات مشیرالدوله او را با خود به طهران برد. وی ابتدا به وزارت عدلیه و اوقاف و سپس به وزارت جنگ (با مقام سپهسالاری) رسید و در ۲9 ن شعبا 1۲89 [31 اکتبر 187۲ ] از جانب ناصرالدین شاه به صدارت عظمی منصوب گردید. از این سفر زیارتی سفرنام ایه به قلم ناصرالدین شاه باقی ماند ه است. 22 بنا بر منابع بهائی هنگامی که سفیر ایران برای پیشباز شاه از راه حلب به بغداد می رفت در کنسولگری ایران در حلب مواجه با توقیف یکی از قاصدان بهاءالله بنام سلمان شد ک ه حامل تعداد زیادی الواح بهاءالله و نامه های پیروان او بود. در اینجا بود که میرزا حسین خان با خواندن نامه ها دریافت که بر خلاف تص و رات قبلیش بهاءالله اهداف سیاسی ندارد و مضمون امهن ها چیزی جز مطالب روحانی و معنوی نیست. تا آنجا که حتی بنا بر گفته م ، ی سلمان یرزا حسین خان ضمن بیان این مطلب به کنسول حلب و دیگران، دستور داد برخی از الواح ضبط شده را به صدای بلند بخوانند تا همگی از محتوا ی آن با خبر شوند. نﻜ. اصفهانی، میرزا حیدرعل ی. شرح حیات جناب ابوالفضل گلپای گ انی ، به کوشش حشمت مؤید، نشر عادل لوکزامبورگ ۲009 ،3۲- 1۲8 . [از این پس: اصفهانی، شرح حیات ]. ظاهراً مطالعه ی لوح سلطان، یکسال پیش از این واقعه (نﻜ سند 31 )، و ملاحظه ی آثا ر بهاءالله د ر این سفر موجب شد که از همان زمان نظر مشیرالدوله نسبت به بهائیان به طور مثبت تغییر یا بد که نمونه آن ر ی ا در یادداشت سند شماره ۶1 خواهیم دید.