Az Tehran Ta Akka

پیوست ها ۴09 و سپس به قتلش برسانم. نزد او برگشتم و دس تور دادم که دوباره داغش کنند ولی ا و در زیر میله گداخته می خندید و به هیچوجه عجز و التماس نمی کرد. من حتی راضی ش دم که او بجای لوح بگوید عریض ایه آورده است ولی او حتی آن را هم قبول نکرد. بالاخر ه حوصله ام بسر آمده دستور دادم که تخت ایه بیاورند و به اشفر ی که در میخ زدن مه ارت داشت دستور دادم که سر او را بر روی تخته بگذارد و با پتکی در دست بالای سرش بایستد. به او گفتم که اگر نام دوستانت را بگویی آزاد خواهی شد وگرنه دستور می دهم که این پتک را بر فرقت فرود آورند. او دوباره خندید و از این که به هدفش رسیده اس ت شکرگزاری کرد. از او خواستم اقلاا نامه ای را که آورده است عریضه بخواند ولی این را هم رد کرد. میله های داغی که گوشتش را سوخته بود هیچگونه تأثیری در او نداشت. بالاخره به فراش اشاره کردم و او پتک را بر فرق آن جوان فرود آورد. کاس و خرد سر ا یه شد و مغزش از بینی اش خارج گردید. بعد خودم به نزد شاه رفته جریان را گزارش دادم. کاظم خان فراش باشی از رفتار و تحمل آن مرد در شگفت بود از این تعجب می کرد که می دید چگونه آن همه چوب و فلک ها در او تاثیر نبخشیده و به هیچوجه زجر و آزاری به او نداده است. بعد گفت: وقتی به نزد شاه رفتم و جریان را تعریف کردم شاه یک سرداری متعل ق به خودش را به من پاداش داد. ما جسد را همانجا در سفیدآ ب دفن ک ردیم و هیچکس از جای آن اطلاعی ندارد. (ولی اکنون بهائیان آن محل را پیدا کرده اند و آن را زیارتگاه خود قرار داده اند.) 3 این سخنان کاظم خان فراش باشی را من بگوش خودم شنیدم. او همه جریان را برای ما تعریف کرد. من بسیار جوان بودم و از این تعریف ها در حیرت شدم. آن نامه را شاه به طهران برای حاجی ملا علی کنی و سایر آخوندها فرستاد که بخوانند و جواب بدهند. ولی آن ها گفتند مطلبی برای جواب دادن نیست و حاجی ملاعلی به مستوفی مالم الک (که آن موقع صدر اعظم بود) نوشت که به عرضشاه برساند که اگر خدای نکرده شما ش ی ک درباره اسلام دارید و عقیده شما به اندازه کافی محکم نیست، من باید اقدامی به عمل آورم تا شبهه شما زایل شود وگرنه اینگونه نامه ها جواب ندارد و جواب درست همان چیزی است که شما دربار یه قاصد مجری داشتید. حال شما باید به سلطان عثمانی 3 بهائیان چنین زیارتگاهی ندارند. اما بعید نیست در آن زمان توانسته باشند محل دفن بدیع را پیدا کنند.