Az Tehran Ta Akka

۴۴۴ از طهران تا عکّ ا پزشگی حربیّه به تریپولی اعزام گردید. با آشنایی کاملی که به زبان فرانسه داشت به عنوان مترجم در باب عالی عثمانی به کار پرداخت. پس از آن مأموریت های دیپلماتیک در لندن ( 18۴۴ - 18۴0 )، و دیگر پایتخت های اروپا یافت. در زمان صدارات عالی پاشا یک بار در ۵3- 18۵2 و بار دیگر در ۵۶- 18۵ به سمت وزیر امور خارجه انتخاب شد. فؤاد پاشا شخصیت مهمّ ی در نهضت تنظیمات عثمانی بود وی . مدّ تی رئیس هیأت نظارت تعلیم و تربیت (رشدیّ ه) بود و اصلاحات چندی در این زمین ه به عمل آورد. هم چنین در سال 18۵7 ریاست شورای تنظیمات را داشت. در زمان سلطنت سلطان عبدالعزیز فؤ ، ادپاشا مقام صدراعظم عثمانی یافت ولی در سال 18۶2 از این مقام عزل شد . بار دیگر در سال 18۶3 سمت خود را بازیافت و تا سال 18۶7 در همین سمت باقی ماند. در سال 18۶8 به خاطر بیماری قلبی برای معالجه عازم فرانسه شد و در 12 فوریه 18۶9 در شهر نیس وفات یافت. قزوینی، میرزا بزرگ خان کارپرداز اول [سرکنسول] ایران در بغداد. ابتدا پیشکار حاج میرزا آقاسی بود و سپس سمت کارپرداز ایران در ارزنةالروم یافت. در ژوئیه 18۶0 به کارپردازی اول و مخصوص دولت ایران در بغداد مامور گردید و تا فوریه 18۶3 در همین سمت باقی بود. از بدو ورود به طور فعّال با همکاری شیخ عبدالحسین طهرانی به دشمنی با بابیان و تحریکات گوناگون علیه بهاءالله پرداخت. میرزا بزرگ خان به خاطر گرفتن رشوه از ایرانیان و صدور احکام ضد و نقیض برای فشار بر اتباع ایرانی مقیم عراق ب ا شکایت ایشان به طهران احضار گردید. کامران میرزا (نایب الس لطنه) ( 1929 - 18۵۶ ) فرزند کهتر ناصرالدین شاه . دو ساله بود که لقب نایب السّ لطنه به او داده شد و در پنج سالگی حاکم طهران شد. در دوازده سالگی لقب اسمی امیرکبیر یافت و همین سمت را در تمامی دوران ناصرالدّ ین شاه حفظ کرد. در سالهای 1878 تا 1888 سوای حکومت طهران، وی حاکم قزوین، گیلان، مازندران، قم، کاشان . بود نیز ولی در سال 1888 با اقدامات امین السلطان، اختیارات وی محدود به حکومت طهران گردید. پس از ت رور ناصرالدین شاه، جز دو دوره ی کوتاه که وزارت جنگ و حکومت خراسان را بر عهده داشت ، از تمامی مقامات خود برکنار شد. احراز این مقامات در دوران ناصری برای وی قدرت و ثروت فراوان به همراه آورد. کرمانی، میرزا آقا خان ( 189۶ - 18۵۴ ) در بردسیر کرمان در خانواده ا ی با اعتق ادات به صوفیانه دنیا آمد. فارسی، عربی، فقه و اصول و ریاضیات را نزد استادان مختلف آموخت و در زمان تحصیل با یکی از استادانش، حاج سیّد جواد کربلایی که از بزرگان بود بابیّه ، به آن آیین گروید. در سال 1880 از کرمان به اصفهان رفت و مدّتی در دستگاه ظلّ السلطان بود . در حدود سال 188۶ ظاهراً به واسطه ی انتقادات از دولت