Az Tehran Ta Akka

۵۴ از طهران تا عکا می دانست. تا آنجا که مدارک موجود می نمای د وی هرگز فداکاری های بهائیان را در زندان و در برابر دژخیمان دولتی و یا در مواجهه با بلواهای بهائی کشی که ه ر از چندی در سال های نیمه دوم قرن نوزدهم واقع می شد به چیزی بر نمی شمرد و اگر هم در درون او نفوذی داشت در بیرون در سیاست او تغییری پدید نمی آورد. بدی ن لحاظ سرنوشت جامعه ی بابی و بعداً بهائی علی رغم پیشرفت و توس آن یهع در ایران در سال های پس از 18۴8 همواره با رنج و آزار و به انزوا کشیدن جامعه ایشان در برابر اکثریت شیعه رقم خورد و در برابر فشار دستگاه شرع و یا بلوای عوام بهائیان بندرت از اندک حمایت و پنا ه پذیری از جانب مقامات دولتی بویژه از طرف شخصشاه برخوردار بودند. این انزوا و دگرسازی بهائیان و عدم امنیت ایشان در طول دهه ها تاثیر بسیار عمیق در جامع یه بهائی باقی گذاشت که فرایند آن حتی پس از دوران مشروطه و عهد پهلوی نیز هم چنان مشهود بود. دل نگرانی که ناصرالدین شاه از جانب بابیان داشت همواره برقرار ماند. پار ایه از اسناد این بخش مؤید این پافشاری اوست. در سا ل ۵/ 187۴ به پسر ارشدش مسعود میرزا ظل السلطان (که حاکم مطلق العنان اصفهان و تا مدتی غرب ایران و فارس نیز بود) و از شاه دربار یه سرکوبی بابیان (بهائیان) آباده (از توابع ولایت فارس) و دستگیری و مجازات ای پاره از شناخته شدگان ایشان کسب تکلیف کرده بود، شا ه قاجار در دستخطی نوشت صریحاً که چنانچه مراتب اعتقاد و پیروی گرفتاران به آیی ن بابی محرز شد، ظل السلطان می باید ایشان را به شدیدترین وجهی ب ه سزا ی خودشان برساند و یا آنطور که شیوه قلم همایونی بود پدرشان را بسوزاند . مضمون ا ین سند بسیار گویا که نخستین بار در این مجموعه به چاپ می رسد (سند ه شمار ۶3 ) بارها به صورت های دیگر در دستخط ها و گفته های ناصرالدین شاه تکرار شده است. ند س شماره ۶8 که دستخطی از ناصرالدین شاه به صدر اعظمش امین السلطان به تا ریخ 1307 / 1890 می باشد مؤید این عقید یه راسخ او دربار یه بهائیان است. در طول سال ها البته کم و بیش ظواهری بر آن افزوده شد ولی در بطن هم چنان در عناد ب ا ایشان راسخ بماند. در این دستخط وی ایشان را نظیر نهیلیست های روسیه می داند و به دولت روسیه پیام می فرستد که بهائیان عشق آباد را باید همانند دشمنان نهیلیست امپراطوری تزاری بداند. آنچه که بویژه شاه قاجار را بر آشفته است آنکه دولت تزاری