Az Tehran Ta Akka

مقدّمه دوران قاجاریه ( 19۲۵ - 178۶ ) را باید از چند نظر یکی از ترین مهم ادوار تاریخ ایران بشمار آورد. این دوران مصادف بود با گسترش روزافزون استعمار در دنیا که ایران را نیز به خاطر موقعیت خاص جغرافیایی و سیاسی خود ی عرصه رقابت ها و دخالت های شدید دو قدرت بزرگ جهانی، انگلیس و ی روسیه تزاری ساخت. وضع سیاسی و اقتصادی ایران که پس از دو شکست اسف بار از روسیه و از دست رفتن قفقاز (13- 180۴ و ۲8- 18۲۶ ) متزلزل و نابسامان بود با این دخالت ها بیش از پیش دستخوش بی ثباتی شد و عوامل دیگری نیز این به این نابسامانی ها دامن زد. در ی زمینه اقتصادی ایران با هجوم تولیدکنندگان غربی که برای فروش کالاهای خود در پی بازارهای ایهتاز بودند روبرو بود و با گسترش فعالیت آنان در ایران ، کسادی و تعطیلی صنایع بومی و بحران های اقتصادی اوج می گرفت. فساد دستگاه دولتی قاجار و اقتدار فراوان نیروهای مذهبی همراه با دخالت ایشان در امور کشور عامل دیگری در آشفتگی و نابسامانی اوضاع ایران در زمان قاجاریه بشمار می رفت. در همان حال نهضت های تجددخواهی که خواستار تحولات فرهنگی و اجتماعی عمیق در کشور بودند سر بر می آورد. وضع کشور در این دوران از برخی جهات بی شباهت به کشورهای همسایه مثل عثمانی و یا مصر نبود، اما ایران از ویژگی های خاصی برخوردار بود که آن را از بسیاری جهات از همسایگان خود متمایز می ساخت. شاخصه ی ی جامعه ایران وضع استثنایی و پیچیدگی ساختار اجتماعی - دینی و سیاسی - فرهنگی آن بود که در دستاوردهای روشنفکری، هنری و ادبی، و تر مهم از آن در ظهور های جنبش مذهبی بازتاب می یافت. این میراث قاجاریه را توان می از آن زمان تا امروز در های عرصه گوناگون اجتماعی و فرهنگی ایران مشاهده کرد. از ترین مهم رویدادهای اجتماعی دوران قاجار باید ابتدا از ظهور نهضت دینی بهائی - بابی در سال 18۴۴ و سپس از جنبش مشروطه خواهی نام برد که منجر به صدور فرمان مشروطیت توسط مظفرالدین شاه قاجار در سال 190۶ و تشکیل مجلس اول در همان سال شد.