Az Tehran Ta Akka

مقدمه 73 می رود. به همین جهت برای آنان که به تحقیقی بیطرفانه و علمی ی درباره این آیین روی می آورند دست یابی به اسناد و مدارک تاریخی حایز اهمیت فراوان است. اما هر سندی را باید در یحوزه تاریخی وقایعی که سند را بوجود آورده مطالعه نمود و بازتاب و نتایج آن را نیز مورد پژوهش قرار داد، بویژه آن که سند مزبور حکمی دولتی باشد و مسیر و تاریخ سرنوشت فرد، نهضت، یا کشوری را پی ریزی نماید. مورخی که چنین سندی در اختیار دارد ناچار باید به منابع و مراجع دست دوم و های کتاب تاریخی نیز روی آورد تا بتواند تصویر کاملی از سند مورد نظر، سوابق تاریخی آن و نتایجی که ببار آورده در اختیار خواننده قرار دهد. روش ما هم در تدوین این کتاب چنین بوده است. اما همانطور که در بالا گفتیم در ی زمینه بهائیان چنین پژوهش هایی تقریبا نادر و به طور تحقیق ناچیزست و به همین جهت آنچه ما در شرح و گزارش وقایع تاریخی ، بیشتر با تکیه بر منابع موجود تاریخی بابی بهائی - آورده ، ایم نباید تعجب برانگیز باشد. در قرن نوزدهم عراق و مصر و فلسطین همگی تحت تسلط و اداره ی امپراطوری عثمانی بود. تبعید بابیان در سال 18۵3 به بغداد این آیین را مستقیماً با کشور عثمانی و سرانجام با بخشی از سرزمین فلسطین (اکنون اسراییل) در ارتباط آورد. حضور بابیان در خاک عثمانی موجب مکاتبات دیپلماتیک و فعالیت های گوناگون سیاسی بین دو دولت ایران و عثمانی شد و این مکاتبات تا تبعیدهای پیاپی ایشان از بغداد به اسلامبول، ادرنه و سرانجام عکا ادامه یافت. طبعاً لازم بود که برای تکمیل اسناد مجموعه ی حاضر، اسناد مربوط به بابیان و بهائیان در آرشیوهای دولت عثمانی نیز بررسی شود و بر آن اساس روابط آنان با دولت عثمانی نیز مورد طالعه م قرار گیرد. خوشبختانه در این زمینه به کتاب ارزشمند محقق ترک دکتر نجاتی القان Necati Alkan 12 دسترسی حاصل آمد. القان نه تنها اسناد مربوط به بابیان و بهائیان را در آرشیوهای ترکیه در دورانی که مورد بحث کتاب حاضر است نقل و بررسی نموده بلکه فصولی نیز ی درباره ارتباطات بعدی سران بهائی، از جمله عبدالبهاء، با اصلاح طلبان و روشنفکران عثمانی دارد. 12 Alkan Nicati Dissent and Heterodoxy in the Late Ottoman Empire: Reformers, Babis and Baha'is . The Press ISIS, I STANBUL , 2008.