Az Tehran Ta Akka

8۲ از طهران تا عکا باب از اواخر دوران اقامت خود در حبس قلعه ی ماکو، در سال 1۲۶۴ / 18۴7 ، کتاب بیان را که مهم ترین اثر دینی اوست نگاشت و خود را صریحاً مظهر ظ و هورالله قائم آل محمد نامید، بدان معنی که صاحب دینی جدید و ناسخ شریعت قبلی است. ایران در آن زمان شاهد یک سلسله وقایع پیچیده، گسترده و پر ضربانی بود که به دنبال ادعای باب و زندانی شدن او در قلعه ی ماکو و چهریق سراسر کشور را به تدریج چون طوفانی در هم می نوردید. تعداد بابیان روزافزون بود. این که بخواهیم معلوم داریم هزاران مردمی که خود ر ا پیرو باب می نامیدند بدرستی دلیل ایمانشان به او چ ه بوده امری مشکل است. برای توده های مردم که فرصت آشنایی با آثار باب را نداش تند حضور موعود در میان ایشان و اینکه مظلومانه گرفتار زندان است کافی بود که ایشان را به سوی او بکشاند. در عین حال ایمان مجتهد یا ا مام جمعه ه ب ایه ی شهر یا قری باب ، که اغلب رخ می می داد، توانست عامل دیگری برای حقانیت او بشمار آید و موجب ایمان گروهی از اهالی آن محل گردد . به نظر مردم قائم موعودی که هزار و سیصد سال در انتظارش بودند آمده بود و اینک می بایست بر اساس اعتقادات اسلامی خود، در رکابش شمشیر زنند و جان فدا نمایند. جنگ های مذهبی بین فرق گوناگون دینی در ایران کم سابقه نیست. گروهی از مردم به رهبری علماء به مخالفت بابیان برخاستند و پاسخ متقابل برخی از بابیان که تحمل کوچک ترین مخالفتی از سوی هیچ کس نداشتند موجب بروز مشاجراتی بین شیعیان و بابیان می شد. از جمله در مشهد که به خاطر آزار یک جوان بابی و به دنبال درگیری بابیان برای رهایی او از چنگال عوام، غوغای بزرگی برخاست. چند تن از دو طرف زخمی شدند و حاکم به اخراج رهبر بابیان آن شهر ملاحسین بشرویی فرمان دا د. 6 پس از این واقعه و با رسی دن پیامی از باب که بابیان برای تبلیغ عازم مازندران شوند، ملا حسین همراه با جمعی از بابیان با بلند کردن پرچم های سیاه روانه ران ی مازند شدند. این گروه در شهرهای بین راه از جمله بابل مورد حمله و آزار مردم قرار گرفتند. در ساری به تحریک سعیدالعلماء مجتهد آنجا، ایشان را به شهر راه ندادند و کار به 6 ذبیحی مقدم، . سیامک واقع یه قلع یه شیخ طبرسی ، ناشر عصرجدید، دارمشتات آلمان ۲00۲ ، 13 . [از این پس: ذبیحی م، مقد طبرسی ].