Az Tehran Ta Akka

دوران بغداد 91 اساس اعتقادات آیین خود نمود. اما صبح ازل و همراهان او با پای بندی به برداشت های خود از تعالیم باب در حال و هوای اعتراضی و ظاهراً هنوز به دنبال انتقام از ناصرالدین شاه به خاطر تیرباران باب بودند . 20 سرانجام به خاطر بالا گرفتن تشنج و اختلاف در جامعه ی بابی، بهاءالله ب غداد را ترک کرد تا به قول خود محل اختلاف اصحاب 21 نباشد ( 10 آوریل 18۵۴ ). وی مدت دو سال در عزلت، به طور ناشناس و به اسم درویش محمد، در لباس درویشی در کوه های سلیمانیه در میان کردها بسر برد. اقامت بهاءالله در کردستان توجه و اح ترام بزرگان ک رد و رهبران دینی ایشان را به او جلب کرد و روابط دوستان بین ایه بهاءالله و آنان ایجاد شد. 22 در بازگشت از کردستان ( 19 مارس 18۵۶ ) وی عملاا نقش بارزتری در رهبری جامعه ی بابی ایفا کرد و به تدریج جامع ایه منسجم و مورد احترام همگان بوجود آورد. به طوری که اسناد ما گواه است از این زمان به بعد بود که توجه مقامات کنسولی ایران به وضع بابیان و ازدیاد تعداد آنان جلب شد و در گزارش های ای شان به استانبول و ایران بازتاب یافت. بهاءالله، به شهادت همه ی کسانی از ایرانی ان و غیر ایرانیان که او را ملاقات نموده و شرحی بجای گذارده اند جاذبه و کلامی نافذ داشت و شخصی با اراده، آینده نگر و نوگرا بود. با آگاهی از حساسی تی که حضور بابیان در بغداد و در محافل دولتی عثمانی در استانبول ایجاد کرده بود، از همان ابتدا در آثار خود، از جمله کلمات مکنونه ، 20 Shoghi Effendi GPB 124; ۲۶0 قرن بدیع 21 بهاءالله، کتاب ایقان ، نشر آثار بهائی آلمان 1۵۵ بدیع، 1377 / 1998 ، 1۶۶ . 22 برای شرح اقامت بهاءالله در کردستان و روابط صمیمانه ی بهاءالله با رهبران فرقه ی صوف یان نقشبندیه مجددیه از جمله شیخ عثمان و ارادت خاص او به بهاءالله نﻜ. Shoghi Effendi GPB 132. در اواخر دهه ی 19۶0 میلادی جمال نبز Jamal Nebez پژوهشگر کرد که آن زمان د ر دانشگاه آزاد برلین مشغول تحقیق بود برای ایراد یک سخنرانی به دانشگاه کپنهاگ دعوت شد و به پیشنهاد خود موضوع حضور بهاءالله را در کردستان مورد بحث قرار داد. سخنان او موید نفوذ و احترام فوق ال عاده بهاءالله در میان کردهای نقشبندیه بود، تا حدی که اظهار داشت ا طاقی که بهاءالله در آن اقامت د اشته هنوز از سوی کردان با احترام به همان حال نگاهداری می شود و مقد س شمرده می شود. وی هم چنین به سندی از بهاءالله اشاره کرد که در آن وی شیوه ی مشورت بین کردان را – برای جلوگیری از جن گ و نزاع – به آنان پیشنهاد کرده بود، همراه ب ا تشکیل شوراهایی که بعداً از سوی او در آثارش به صورت تأسیس بیت عدل خصوصی [محفل روحانی] مطرح شد.