۲۷۷ ﮐﻨﺪﻧﺪ ﺭﻳﺶ ﻣﻮﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ . ﺣﺴﻴﻦ ّﻣﻼ ﻣﻮ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺫﻳﺖ ﺍﺯ ﺑﻌﺪ ﺭﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺮﺑﻼﺋﻰ ﮐﻨﺪﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺭﻳﺶ ﻣﻮ ﺑﻪ . ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﺮ ﻭ ﻣﻰ ﻟﻌﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺍﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﻫﻨﺪ . ﻟﮑﻦ ﻣﻰ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺁﻥ ﻟﻌﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﮐﻪ ﮐﺮﺩ ﮐﻨﻢ . ﻭ ﺭﺟﺐ ﺑﺎﺷﻰ ﺩﻩ ﻣﻼ ّ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﻠﻰ ﺍﮐﺒﺮ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻪ ﻧﻴﺰ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻀﺮﻭﺏ . ﭼﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭﻯ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﺯ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻧﺪﺍﺩ ﺛﻤﺮﻯ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﺗﺒﺮﻯ ّ ﺍﻳﻦ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺭﺍﺳﺦ ﺟﺒﻞ ﭼﻮﻥ ﻫﺎ . ﭼﻮ ﻧﻤﻰ ﺗﺒﺮﻯ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻇﺎﻟﻤﻴﻦ ّﻥ ﺑ ﮐﻨﻨﺪ ﻪ ﺷﺮﻁ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺭﻫﺎ ﻧﻘﺪ ﻭﺟﻪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﺗﺄﺩﻳﮥ ) ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﻰ ﻭﺟﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﻢ . ﺍﺟﺮﺕ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻔﺮ ﻳﮏ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻗﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﮐﺮﺩ ( ﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺍﺯ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﻘﻴﮥ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻠﻰ ﻗﻴﻤﺖ ﻋﺸﺮ ﻭ ﺧﻤﺲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻰ ﺍﻣﻀﺎﻯ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ّﻋﺒﺪﺍﻟﻘﻬﺎﺭ ﻣﻰ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻧﺴﺒ ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻫﻢ ﻫﺎ . ﺯﻧﻰ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺒﺎء ّ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺳﺮﺵ ﺑﺮ ﮐﻼﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﺎﻣﻖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ . ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺒﺮﻯ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﻬﺎ ّﺑﻪ ﻣﺆﺛﺮ ﻟﮑﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ . ّٰﺣﺘﻰ ﺯﻳﻮﺭ ﻭ ﺯﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻌﻀﻰ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﻠﮑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺒﺮﻯ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺧﺮﺝ ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻰ ﺷﻬﺎﻣﺖ، ﺑﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ّﻭ . ) ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻴﺮﺯﺍ : ﻣﻌﻠﻢ ﺿﻠﻊ ّﮔﻴﺴﻮﻯ ﺗﻌﺐ ﺑﺎ ، ﻣﻰ ﻇﺎﻟﻤﻰ ﻭ ﮐﻨﺪ ﻣﻰ ﻏﻀﺐ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ / ﻣﻰ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺍﻯ ﻧﮑﻮ ﺑﺎﺷﻰ ، ﻧﻐﻤﮥ ﺑﮕﻮ ﺭﺍ ﺍﺑﻬﺎ ﺍﻟﻠﻪ / ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﻠﻰ ﺿﻠﻊ ﺭﺳﻴﺪ ، ﮐﺸﻴﺪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﻰ ﺟﻮﺭ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺁﻥ / ﻧﻘﻰ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﻰ ﺿﻠﻊ ﺑﺮ ﻟﻴﮏ ، ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺷﺪ ﺣﺪ ﺑﻰ ﻇﻠﻢ ﺯ ﺍ ﺷﻘﻰ ﻥ / ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺁﺗﺶ ، ﺩﺍﻏﻰ ﺯ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺶ ﺩﻭ ﻫﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ .( ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴ ﻟ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﮐﻮﻩ، ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺭﻯ ﺎﻥ ﺟﺮﺋﺖ ﮑﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ . ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻧﻔﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﻔﺮ ﺳﻪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﻭ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﺑﻪ
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2