103 نگاری ایرانی سبک پارانوئید در تاریخ تجلّی دینی این رویکرد 1 فاسد (ظاهر) وجود دارد. (باطن) و قشر خارجی امامی به اینکه یازده امام ی دوازده ی شیعه توان در دو امر یافت: عقیده را می دهد های خلفاء کشته شدند، و تقیّه، که به مؤمنین اجازه می اول با توطئه یابد - ی آن گسترش می تحت شرایطی خاص - که در عمل اغلب دامنه اعتمادی به باورهای خود را پنهان کنند. در فرهنگ سیاسی ایران، این بی امری که، همان طور که در ادامه نشان 2 ظواهر باعث بدگمانیگسترده شده، خواهم داد، خود را، برای مثال، در قلّت احزاب سیاسی واقعی و عدم تمایل دهد. به مصالحه نشان می گرایش خاص ایرانیان به اغراق، که جزء الینفک فرهنگ ایرانی است، ای های فرهنگی را تشدید کند. اینگرایش،کلیشه تواند تمام این خصلت می ی دیگری شرقی نیست بلکه واقعیت زندگی است که مفهوم غربی درباره سی، بدان گواه تر ترکی عجم مبالغه فارسی اغراق شاعرانه یا بیان سر راست است. انگارانه در میان مورّخان های علّی توطئه در نهایت، شیوع انواع انتساب تواند حاکی از ناپختگی فکری بسیاری از مورّخان ایرانی معاصر ایرانی می آموزان باهوش باشد. در ایران، مانند سایر کشورهای جهان سوّم، دانش 1. M.C. Bateson, J.W. Clinton, J.B.M. Kassarjian, H. Safavi, and M. Soraya, ‘Safa-yi Batin. A Study of the Interrelations of a Set of Iranian Ideal Character Types’, in L. Carl Brown and Norman Itzkowitz (eds.), Psychological Dimensions of Near Eastern Studies (Princeton: The Darwin Press, 1977), pp. 257–73. ها، نگاه کنید به . برای سیاست عصر پهلوی 2 Andrew F. Westwood, ‘Politics of Distrust in Iran’, The Annals of The American Academy of Political and Social Science 358 (March 1965), pp. 123–35; Khosrow Fatemi, ‘Leadership by Distrust: The Shah’s Modus Operandi’, The Middle East Journal 36 (Winter 1982), pp. 48–61; Marvin Zonis, The Political Elite of Iran (Princeton: Princeton University Press, 1971), pp. 268–83. برای تحلیل نگاه کنید به Ervand Abrahamian, Khomenism: Essays on the Islamic Republic (Berkeley: California University Press, 1993), chapter 5 ‘The Paranoid Style in Iranian Politics’.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2