105 نگاری ایرانی سبک پارانوئید در تاریخ تر از مورّخان با توجه به این واقعیت که آثار چنین نویسندگانی پرخواننده ای است - مورخانی که همان طور که در قسمت قبل دیدیم، گاهی حرفه های تفسیری افکار مشابهی دارند - در بسیاری از گفتگوها، تعابیر و طرح رایج (و ناخودآگاه)، قربانی شدن ایران «حقیقی» - که مفهوم آن برای گرایان، ایران «اسالمی» (در واقع، گرایان، ایران «آریایی»، و برای اسالم ملی 1 ی دوازده امامی) است - به عنوان یک واقعیت پذیرفته شده است. شیعه ی در میان عامه 2 بنابراین، تاریخ ایرانی که توسط متون درسی مدارس های بستان فرهنگ ی بده گاه به عنوان تاریخچه مردم رواج پیدا کرده، هیچ شود و ایرانیان شریف همواره قربانی غیر ایرانیان ستمگر مختلف ارائه نمی های سیاسی همیشه به صورت روند و کشمکش وجدان به شمار می و بی شود. برای مثال، نبرد هخامنشیان و های «ملی» تفسیر می برخورد فرهنگ گویند های متأخر و ظاهرا «مدرن» نمی یونانیان را در نظر بگیرید؛ در کتاب که بسیاری از سپاهیان «ایرانی» از یونانیان آسیای صغیر بودند، یا این های «ایرانی» در واقع فنیقی بودند، یا این که اسکندر آداب و که کشتی جمشید خود را جانشین رسوم دربار ایران را پذیرفت و پس از فتح تخت هخامنشیان دانست. جالب اینجاست که تصویر سنتی اسکندر - داستانی ی پادشاه ایران که از روم - به عنوان نوه 3 شود روایت میشاهنامهکه در ی توارث، حق او بود، بازگشت تا مدّعی تاج و تختی شود که بنا بر قاعده ی واقعی تواند به حقیقت مواجهه هر اندازه همکه ناممکن به نظر برسد، می ای که به تر باشد - مواجهه میان ایرانیان و یونانیان در دوران باستان نزدیک 1. Berger and Luckmann, The Social Construction of Reality, pp. 152–6. 2. Haggai Ram, ‘The Immemorial Iranian Nation? School Textbooks, the Pahlavis and Historical Memory in Post- Revolutionary Iran’, Nations and Nationalism 6 (2000), pp. 67–90. 3. Ferdowsi, SHAHNAMEH, The Epic of the Kings. The National Epic of Persia, trans. Reuben Levy (Costa Mesa, CA: Mazda, 1996), pp. 228–42.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2