123 پنداری در ایران:گفتگویی با عباس امانت دسیسه تر از به بعد - پیش ۱۳۴۰ ی ی روشنفکر ایران از دهه چنین در میان طبقه بینیمکه حتی برخی از نویسندگان و اهل آن شاید چندان محسوس نبود - می ی بزرگی در سطح جهانی در کار بوده قلم نیز به نحوی معتقدند که دسیسه های وارد به حزب و هست به ویژه در رابطه با سقوط دولت مصدق و ضربه و مخصوصا ۱۳۴۰ ی توده. یک عنصر مهم در این توهم دسیسه در دهه وگوهای خودمانی اند. حتی در گفت بهائیان تصور شده ۱۳۵۰ ی در دهه دانسته یا ی جهانی بر ضد استقالل ایران شریک می بهائیان را در توطئه پهلوی بسیاری از ی خفقان دانند. حتی بر این باور بودند که در دوره می ی اند. این پندارهایی بود که در میان طبقه بهائیان در دستگاه ساواک بوده روشنفکر، از جمله کسانی نظیر جالل آل احمد، بدون هیچ نوع مدرک و دلیلی و صرفا از روی شایعات و یا با اتکا به شواهد بسیار محدود و قابل بحث، رایج بود. پندارانه یا ابدا مبتنی بر شواهد نیست این تصورات و توهمات دسیسه آید و یا در موارد استثنایی ها به دست می کردن واقعیت یا غالبا از وارونه از تعمیم دادن یک نکته به یک جریان بزرگ سیاسی یا اجتماعی به دست خواهد آمده است. برای مثال، آمریکا شیطان بزرگ است برای اینکه می ایران را نابود کند. فرضی که هر دو جزءاش نادرست است زیرا نه دولت یا ملت آمریکا با تعریف متعارف از شیطان برابر است و نه آن که آمریکا در های تعمیمی، جذاب پنداری صدد نابودی ایران است. اما این نوع دسیسه انگاری پذیر و برای تبلیغات مؤثر است. یعنی باید طوری دسیسه و آسان ی واقعیت بدان پوشانید و در تبلیغات از آن بهره کرد که بتوان راحت جامه تنها محدود به آنان که «روشنفکر» پنداری جست. البته این نوع دسیسه ی متوسطی که خودش را در شوند نیست بلکه در میان آن طبقه خوانده می داند، به ویژه کسانی که خارج از ایران هستند، بازنده می ۱۳۵۷ انقالب بسیار شایع است. اند و شرایط اگر چه بسیاری از ایرانیان بهکشورهای غربی مهاجرتکرده اند شاید اجتماعی و اقتصادی آنان هم نسبت به وضعیتی که در ایران داشته
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2