Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٩٩ اﯾﻦ راز را ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﻫﻤﺎن دﯾﮕﺮی زﺑﺎن داﻧﺴﺖ، ﮐﻪ در آن ﺎﺑ ﺳﻮی ز ، ن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﻮاره زﺑﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺮا ﺧﻮا ﻣﯽ ﻧﺪ: ﯾﺎد زﺑﺎن. ﻫﺎی ﻧﺎم دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﺑﺮ آن ﻧﻬﺎد از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﻨﺎی » ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ « ﻣﻌﻨﺎ ﺟﺮﺟﺎﻧﯽ ، اﻣﺎ آﺷﮑﺎره ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ زﺑﺎن « ﻓﯿﻪ ﻓﯿﻪ ﻣﺎ » راز . در اﯾﻨﺠﺎ، در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎره ﺷﺪ ، ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﯾﮑﺴﺮه دﻧﯿﻮی اﺳﺖ... از ﺣﺎل اﯾﻦ راز، و اﯾﺮان ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ راز در ﻗﺎﻟﺐ ﺻﻨﺎﻋﺘﯽ از ﺳﺨﻦ ، ﭼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﯿﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ دﻫﯿﻢ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﯿﻢﻧ ﺗﻮا ﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﯾﺎ اﺻﻄﻼح « ﻣﺠﺎز » ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ و آن را ﺑﺎ ﺳﺎزوﮐﺎر دﯾﮕﺮی در اﯾﻨﺠﺎ ﻃﺮح ﮐﻨﯿﻢ . اﯾﺮان در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻼزﻣﺎت و ﻧﺎم ﻫﺎی دﯾﮕﺮش، در ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺑﺎﻓ ﻫﺎ و ﺘﮕﺎن ﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎ ﮔﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﯿﺮد، ﻣﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ . اﻣﺎ ﮔﻮﻧﻪ ای از ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﮐﻪ ارﺟﺎع در آن ﺑﺎ ارﺟﺎع ﻣﻌﻤﻮل در زﺑﺎن ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﯽ ﻧﺪارد. از آن ﻓﺮاﺗﺮ . رود ﻣﯽ در اﯾﻦ ﻣﺠﺎز ﻫﻤﭽﻮن ﻫﺮ ﻣﺠﺎز دﯾﮕﺮی ﺟﺰء ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ ﯾﮏ ﮐﻞ دﻻﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺰء در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل در ﮐﻞ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧ ﻣﺎﻧ ﻤﯽ ﺪ، از آن ﺳﺮرﯾﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﺮان در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﻫﻤﻮاره ﯾﮏ ( ﻣﺎزاد ) شﺳﺮرﯾﺰ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ اﺳﺖ. ﻫﻤﻮاره ﯾﮏ راز اﺳﺖ. ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﯾﮏ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺳﺖ. در ﺧﻮاﻧﺶ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻣﺬاﻗ راز، ﯽ از ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ « ﺳﺮ» در اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯿﺖ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ ﻣﮑﺎﻧﯿﺘﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺮ ﻧ ﻤﯽ ﮔﺮدد؛ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﺮ آﻏﺎزی ﺑﺮای آن ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ن ﯾﺎﻓﺖ، اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن و در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺶ ﻣﺎ را درﮔﯿﺮ ﺧﻮد ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دارد. ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺬاﻗﯽ از راز آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮدار ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر در ﺷﻦ ﺑﺎدﻫﺎی ﻗﺎدﺳﯽ » » ﻧﯿﻢ، ﺧﻮا ﻣﯽرا « ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺎدﺳﯽ ﮔﻮرﮔﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ.... اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ « ﺧﻮاﻧﺶ دﯾﮕﺮی را از ﻣﺎ ﻫﺪ ﺧﻮا ﻣﯽ . ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ: ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ درم ﺑﻪ رﻧﺞ و ﻏﻢ و ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ درم رﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺎﺑﻢ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ازﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺎد ﻧﻮﺷﯿﻦ اﯾﺮان زﻣﯿﻦ