Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

١٠٣ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎزﺗﺎب ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻣﺮوز دﯾﮕﺮ ﭘﺮﺳﺸﯽ از ﯽﻨﻨ ﺳﺮ ﺗﻔ ادﯾﺒﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺗﺘﺒﻌﯽ آ ﮐﺎدﻣﯿﮏ ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ، ﺑﻪ ﺿﺮورت زﻣﺎﻧﻪ ، از دل ﭘﺮﺳﺶ دﯾﮕﺮی ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ؛ اﯾﻨﮑﻪ، از اﯾﺮان ا ﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﯾﺎ اﻧﮕﯿﺰه ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ از اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪه اﯾﻢ. اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﺎز ) ﺳﺖا ا ﮔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم را ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ(؛ ﺣﺪﯾﺚ ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ؛ ﯾﮏ ﺳﻮ دا ﺳﺖ. اﯾﺮان ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ا ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺘﯽ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ دارد، اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﯽ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. از اﯾﺮان ا ﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟ اﯾﺮاﻧﯿﺖ اﻣﺮوز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ دﻏﺪﻏﻪ اﺳﺖ؛ دﻏﺪﻏﻪ ای ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ دﻏﺪﻏﻪ ای زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﺳﺖ . ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺴﺘﯽ و ﻧﯿﺴﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﻠﯿﺖ و آب و ﺧﺎ ک ﯾﮏ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ. ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ و دروغ، ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ دروغ، ا ﮐﻨﻮن ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﺮی ﺣﯿﺎت ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﺮان و ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن در آن را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ یﻪ واﺣ ﺳﺒﺰ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺠﻮم ﺑﯿﺎﺑﺎن رود ﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺮه از ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد و از آن ای ه ﺧﺎ ک ﻣﺮد ی ﺑﺮﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ وﺧﺸﯿﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﯿﺎﺑﺎن، اﯾﻦ یﻪ ی واﺣ « دﯾﮕﺮ » اﯾﺮاﻧﯽ، « ﺟﺦ» اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی آن ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ. در ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎدﯾﻦ، ﻧﻔﯽ و اﻧﮑﺎر و رﯾﺸﺨﻨﺪ اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻗﺼﻪ ﺗﺎزه ی ای ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ اﮐﻨﻮن زﺑﺎن در ﻫﺎی ﺗﺎزه ای د.ﺷﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه از ﯾﮑﺴﻮ، ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮ ژﯾﮏ ﺑﺎ ﺑﻼﻏﯿﺎت ﺧﻮد و ﮔﺎه در ﻋﻤﻞ و ﺑﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻗﻬﺮآﻣﯿﺰ در اﯾﻦ ﻫﺎ ﺳﺎل ﻫﻤﻮاره ﺑﺮآن ﺑﻮده ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ از اﯾﺮان ﺑﺮده ﻧﺸﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺎرﯾﺦ را از ﻧﻮ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ؛ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺢ و ﺑﻪ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ واژه اﻣﺖ» ی را ﺑﻪ ﺟﺎ « « ﻣﻠﺖ» ی ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺸﻮر را در راه ﺑﺮﭘﺎداﺷﺖ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻮﻫﻮ ﻣﯽ از ﻧﻮﻋﯽ اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﯿﻮ ﻧﺎ ﻟﯿﺴﻢ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ، ﺧﻮاﻧﺶ ﻫﺎی ﺧﺎم ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﮑﺮدﻫﺎی ﻧﻈﺮی ﺑﯽ ﮔﺎه ، ای ﻋﺎرﯾﻪ رﺑﻂ و ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ و ﮔﺎه ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ و ﻟﻔﺎﻇﺎﻧﻪ در ﻧﻔﯽ ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ و زدودن آﺑﺮو از ﻧﺎم اﯾﺮان ﮐﻮﺷﯿﺪه اﻧﺪ . ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﮑﺮار ﻧ د ﺷﻮ ﻤﯽ اﻣﺎ ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ دﺳﺖ اﻧﺪازی ﺑﺎر ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن و ادب ﭘﺎرﺳﯽ واﻗﻌﯿﺖ دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارد. اﯾﻦ ﮐﻪ، اﯾﺮان ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺸﻮری ﮐﻬﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﮐﻬﻦ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﻧﯿﺰ در ﻃﻮل