Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

١٠٥ اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﻠﯽ در ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨﺪه ﻧﺒﻮده اﺳﺖ؛ درﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ. زﺑﺎن ﺣﺎﻣﻞ آن ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻧﺸﺪه ، اﯾﻦ ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﺮ اﻧﺪ اﯾﻦ زﺑﺎن اﻧﺪ ﺷﺪه ﺷﯿﻔﺘﻪ . در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ از اﯾﺮاﻧﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ا ﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﯾﺮان را ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ «ﺟﺎ-ﻧﺎ» ، ﻫﻤﭽﻮن ﻓﻀﺎﯾﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﺑﺎزﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﻓﻀﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺑﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن در ﻫﺮات و دوﺷﻨﺒﻪ ﺗﻌﻠﻖ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن در ﺷﯿﺮاز و اﻫﻮاز... ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ زﺑﺎﻧﺎن ﺗﻌﻠﻖ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪاﻧﯽ در اﯾﺮان ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﻣﺮوز ﺗﻮا ﻣﯽ ن و ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻘﺸﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺶ واﺣﻪ ﻫﺎی اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﮐﺮد. ﻣ ﻠﯿﻮن ﯿ ﻫﺎ اﯾﺮاﻧﯽ ا ﮐﻨﻮن در ﻓﺮاﺳﻮی ﻣﺮزﻫﺎی ﺟﻐ ﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﮐﺸﻮر اﯾﺮان زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن در اﯾﻦ ﻓﻀﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ دم ﻣﯽ زﻧﻨﺪ و ﺣﺘﺎ ﻧﺴﻞ ﻫﺎی دوم ﯾﺎ ﺳﻮﻣﺸﺎن ﻫﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮ ﻫﻮﯾﺖ ﻫﺎی دورﮔﻪ و در دوﺳﻮی ﺧﻂ ﺗﯿﺮه ﺧﻮد اﺷﻌﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﯿﺮون از ﭼﻨﯿﻦ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﺪان دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮاﮐﻨﺸﯽ آن ﻫﻢ در زﻣﺎ یﻪﻧ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﻧﻮ ﻫﺮ روز دوﮔﺎﻧ ﺑﯿﺮون » و« درون » یﻪ « را ﺑﯿﺸﺘﺮ زﯾﺮ ﺑﺮد. ﻣﯽ ﺳﺆال اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادب ﭘﺎرﺳﯽ ﯾﮏﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺳﺖ. ا ﮔﺮﭼﻪ آﻏﺎزی در زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻧ ن ﺗﻮا ﻤﯽ ﺑﺮای آن ﯾﺎﻓﺖ، اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ، در اﮐﻨﻮن ﻫﻢ ﻣﺎ را درﮔﯿﺮ در ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ا ﮐﻨﻮ ﺗﻮا ﻣﯽن ن ﻧﻘﻄﻪ اﺷﺘﺮاﮐﯽ داﻧﺴﺖ از ﻫﻤﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﺎن اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎ ﺗﻔﺎوت ﻫﺎی زﺑﺎﻧﯽ، ﻗﻮﻣﯿﺘﯽ ، ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ آن اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺸﺘﺮک در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﺪ ﺳﻮﯾﺸﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. واﺣﻪ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در ﻣﻌﺮض ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ ادب ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺎزﮔﺮدﯾﻢ، ﻫﻢ ا ﮐﻨﻮن و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ، ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﺻﺪا در ﺻﺪای ﺣﺎﻓﻆ ﺷﯿﺮاز اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: از اﯾﻦ ﺳﻤﻮم ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﺑﻮی ﮔﻠﯽ ﻫﺴﺖ و رﻧﮓ ﻧﺴﺘﺮﻧﯽ