Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٢٧ » ﻫﯿﻮﻣﺎﻧﯿﺴﻢ ادﺑﯽ ﻧﺎم ﻣﯽ « ﺑﺮد، اﯾﻦ ﭘﺮ ﺳﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ » ﮐﺪام ﻫﯿﻮﻣﺎﻧﯿﺴﻢ ﯾ« ﺎ اﻧﺴﺎن ﮔﺮاﯾﯽ ادﺑﯽ؟ در ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻪ ای؟ اﻧﺴﺎن ﮔﺮاﯾﯽ ﻓﺮدوﺳﯽ ﯾﺎ ﻣﻮﻟﻮی؟ ﺣﺎﻓﻆ ﯾﺎ ﺳﻌﺪی ؟.. ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺘﻮان ﻫﻮﯾﺖ ³ ﻣﻠﯽ اﯾﺮاﻧﯽ را ﺑﺎ ﺻ ˆ ﺮف ﻋﺎرﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻨﺪ اﺻﻄﻼح ﯾﺎ ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻧﻈﺮی از ﻧﺤﻠﻪ ﻫﺎی ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮا ﺗﻮﺿﯿﺢ داد و ﺑﺮداﺷﺘﯽ ا ﮐﻨﻮن زده را ﻧﺎﺳﻨ ﺠﯿﺪه ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﭘﺮﺗﺎب ﻧﮑﺮد. ﻧﻈﻢ ﭘﺮﯾﺸﺎن در ﻣﺤﻮرﮐ ﺎﻧﻮن اﯾﺮان ، ﯾﺰﮔﺮ را ﺑﻪ رﻏﻢ ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽ در ﻣﮑﺎن ﺗﻮان ﻣﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﯿﺖ ﻓﻀﺎﯾﯽ در زﻣﺎن . دﯾﺪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﯾﺮان ﻧﻪ ﯾﮏ واﺣﺪ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ واﺣﻪ، ﯾﺎ ﺗﺮ دﻗﯿﻖ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ، ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ای از واﺣﻪ ﻫﺎ ی ﭘﺮاﮐﻨﺪه د ر ﻣﮑﺎن اﺳﺖ؛ در اﯾﻦ ﺳﻮ ﺑﯿﺎﺑﺎن و در آن ﺳﻮ ﺑﯿﺎﺑﺎن ... ۳٤ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﯾﮕﺮ، اﯾﺮان ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻫﻤﭽﻮن « ﺟﺰﯾﺮه » ای در ﻣﯿﺎن درﯾﺎﯾﯽ دﺷﻤﻦ ﺧﻮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ۳٥ اﯾﻦ اﯾﺮاﻧﯿﺖ واﺣﻪ ای را ﻧﻪ در ﻗﻠﻤﺮو ﺳﻠﺴ ﻪﻠ ﻫﺎ و ﻧﻪ در ﻗﻠﻤﺮو ﺟﺎﻣﻌﻪ ای دﯾﻨﯽ ) ﻣﻠﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻗﺪﯾﻢ ، ﮐﻠﻤﻪ( ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ، و اﯾﻦ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺧﻮ اﻫﯿﻢ داد، در ﻗﻠﻤﺮو ﺳﺨﻦ ﻓﺎرﺳﯽ ﭘﺮﺳﻔﻮﻧ » «ﯿﺎ Persophonia ﺳ ﺮاغ ﮔﺮﻓﺖ. در اﯾﻦ ﻗﻠﻤﺮو اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﯾﺎد ﻣﯽ آورد. اﯾﺮان در اﯾﻦ ﻣﺤﻮر ﻗﻠﻤﺮو ی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺨﻮش ﮔ ﺴﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ و ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺪه ﻫﺎ ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ واﺣﻪ ﻫﺎﯾﯽ از آن در ﻃﻮل زﻣﺎن ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﺮ ﺮ اﺛ ﭘﯿﺸﺮوی ﺑﯿﺎﺑﺎن، ﻫﺠﻮم ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮔﺮدان، وﯾﺮان اﻧﺪ. ﺷﺪه ﺑﺮای اﯾﻦ اﯾﺮاﻧﯿﺖ واﺣﻪ ای ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﯾﺎﻓﺖ و از آن در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺮزﻫﺎی » « ﺟﺎدوﯾﯽ ﯾﺎ ﺟﺎوداﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ . در ادﺑﯿﺎت ﭘﺎرﺳﯽ ﻫﺮ واﺣﻪ ﯾﮏ دﯾﺎر زادﮔﺎﻫﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ از اﻧﻮر ی ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﯾﮏ واﺣﻪ ی اﯾﺮاﻧﯽ اﺳﺖ و ﯾﺎ ﮐﻞ اﯾﺮان اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ واﺣﻪ: ۳٤ از ﺳﻨﮓ ﻧﺒﺸﺘﻪ ی دارﯾﻮش در ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ. ۳٥ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﯾﯽ، ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ