Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٢٩ ﮐﻪ ﻣﻦ م ﻗﻮ زى ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮ لﺣﺎ ر و ﮐﺎب ﺧﻮ ا ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﮐﺪام از اﯾﻦ ﻫﺎی واﺣﻪ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻓﺮ ﻫﻨﮕﯽ اﺳﺖ و ﻫﺎ واﺣﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺑﻪ رﻏ ، ﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺑﯿﺎﺑﺎن، در ﻣﯿﺎن ﺧﻮد ﯾ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﯽ ﺑﯿﻨﺎﺑﯿﻨﯽ را ﺑﺮای داد و ﺳﺘﺪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ اﻧﺪ. داده ﻧﻮروز را ﺗﺎ ﻫﻢ ا ﮐﻨﻮن ﮐﺮدﻫﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻼت اﯾﺮان ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ، ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ واژه آزادی»ی « در ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﺶ ﻫﺎی آﻧﺎن ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ آواﯾﯽ و ﻣﻌﻨﺎﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻆ رﻓﺘﻦ از ﯾﮑﯽ از ا ﯾﻦ واﺣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ واﺣﻪ ای دﯾﮕﺮ دﭼﺎر ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﯽ :ﺷﻮد ﺑﻪ ﯾﺎد ﯾﺎر و دﯾﺎر آن ﭼﻨﺎن ﺑ ﮕ ﺮﯾﻢ زار..... : ﻧﯿﺰ و ﺻﺒﺎ ﺑﯿﺎر ﻧﺴﯿﻤﯽ زﺧﺎ ک ﺷﯿﺮازم ﻧﺒﺎﯾﺪ و ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻟﻮی در دﯾﺎﺳﭙﻮرای ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﺧﻮد در ﻗﻮﻧﯿﻪ، در ﻧﺎﻫﻤﺰﻣﺎﻧﮕﯽ ، از آن ﺧﻮد ﻋﺼﺮ اﺛﺮ درﭼﻪ اﯾﻠﻐﺎر ﻣﻐﻮل ﺑﺮ ِ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﻬﻨﺎﻧﺶ در ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺰرگ آ ، ﻣﺪه وﯾﺮان ﺷﺪن ای واﺣﻪ اﯾﺮاﻧﯽ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﯽ ، ﺧﺒﺮ اﺳﺖ و از آن ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮐﻠﻤﻪ ای ﺑﺮزﺑﺎن ﻧﻤﯽ آورد. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ، ﺳﻌﺪی از ﺳﻔﺮ آﻓﺎﻗﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد، ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﻫﻤﭽﻮن واﺣﻪ ای ﺳﺮﺳﺒﺰ، ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ « ﮐﺸﻮر » ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ: ﺑﺮون ﺟﺴﺘﻢ از ﺗﻨﮓ ﺗﺮﮐﺎن ﭼﻮ دﯾﺪم ﺟﻬﺎن درﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﭼﻮن ﻣﻮی زﻧﮕﯽ ﭼﻮ ﺑﺎزآﻣﺪم ﮐﺸﻮر آﺳﻮده دﯾﺪم ز ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻪ در رﻓﺘﻪ آن ﺗﯿﺰ ﭼﻨﮕﯽ