Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٣٢ ﺳﻌﺪی اﺳﺖ زﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻮم زﺑﺎن اوﺳﺖ . در ﺧﺎ ک ﻣﻌﻄﺮ ﺷﯿﺮاز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ » ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ دل « ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﯽ در ﮔﺮدد. دوری ا ز ﺷﯿﺮاز ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ: ای ﺑﺎد ﺑﻬﺎر ﻋﻨﺒﺮﯾﻦ ﺑ ی ﻮ در ﭘﺎی ﻟﻄﺎ ﻓ رم ﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﭼﻮن ﻣﯽ ﮔﺬری ﺑﻪ ﺧﺎ ک ﺷﯿﺮاز ﮔـــــﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻼن زﻣﯿﻦ اﺳﯿﺮم آنو ﮔﺎه ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻏﺮﺑﺘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﭘﯿﻤﻮدن ﺑﺮ و ﺑﺤﺮ » ﺑﺎ ﭘﺎی دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز « ﺳﺮ » از ﺑﺎزﻣﯽ « ﺷﻮق ﮔﺮدد، ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ . اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ یﻪ ﻟﺤﻈ زﺑﺎن ﺟﺸﻦ اﺳﺖ: ﺳﻌﺪی اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﻗﺪم رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎز آﻣﺪ ﻣﻔﺘﯽ ﻣﻠﺖ اﺻﺤﺎب ﻧﻈﺮ ﺑﺎز آﻣﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﺷﺎﻫﺪ و ﺳﻮدا زده ﺑﺎد ﺑﻬﺎر ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻐﻤﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺳﺤﺮ ﺑﺎز آﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪاری ﮐﺂﺷﻔﺘﮕﯽ از ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺎد ﺗﺎ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ز ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ دل ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ و ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰش ﻫﻤﭽﻨﺎ ن ﯾﺎوﮔﯽ و ﺗﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ ﺳﺎل ﻫﺎ رﻓﺖ ﻣﮕﺮ ﻋﻘﻞ و ﺳﮑﻮن آﻣﻮزد ﺗﺎ ﭼﻪ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﺰ آن ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ