Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٣٣ ﻋﻘﻞ ﺑﯿﻦ ﮐﺰ ﺑﺮ ﺳﯿﻼب ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﯾﺨﺖ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﮔﺮداب ﺧﻄﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮ ﭘﺮﮔﺎر ﺑﮕﺮدﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ ......... ﺧﺎ ک ﺷﯿﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻞ ﺧ ﻮﺷﺒﻮی دﻫﺪ ﻻﺟﺮم ﺑﻠﺒﻞ ﺧﻮﺷﮕﻮی دﮔﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ ﭘﺎی دﯾﻮاﻧﮕﯿﺶ ﺑﺮد و ﺳﺮ ﺷﻮق آورد ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ ﻣﯿﻠﺶ از ﺷﺎم ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ز ﺷﮑﺮ ﺑﺎزآﻣﺪ در اﯾﻦ ﺷﻮق ﮐﻪ ﻣﺼﺮع ﺑ ﻪ ﻣﺼﺮع ﺷﻌﺮ را از ﺧﻮد ﺳﺮﺷﺎر ﮐﺮده وﻃﻦ و زﺑﺎن ﻫﻢ از ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺎﭘ ﺬﯾﺮﻧﺪ؛ ﺑﺎزﮔﺸﺖ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ واﺣﻪ ﻫﻤﭽﻮن وﻃﻦ و ﺑﻪ وﻃﻦ ﻫﻤﭽﻮن زﺑﺎن اﺳﺖ. ﺣﺘﺎ وﻃﻦ آﻓﺎﻗﯽ ﺳﻌﺪی در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻧﯿﺰ در ﻧﻬﺎﯾﺖ از ﻗﻠﻤﺮو اﯾﻦ زﺑﺎن ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺴﺖ ؛ ﺳﻌﺪی ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از اﯾﻦ وﻃﻦ زﺑﺎن ﺑﮕﺮﯾﺰد. زﺑﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺎزﻧﻤﻮد وﻃﻦ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺘﺎ در ﻣﻮﻟﻮی ﻧﯿﺰ دﯾ ﺪ. ﺑﺮای او در وﻃﻦ ﻧﺎ ﮐﺠﺎ و ﺑﯽ ﻧﺎﻣﺶ اﻣﺎ دل یﺧﺎﻧﻪ ، اﯾﻨﺴﻮ » یﻪ در ﺧﺎﻧ ﯾﯽ « زﺑﺎن ﺟﺎی ﻓﺎرﺳﯽ . دارد ٤۱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺧﻮش ﺗﺮ از ﻫﺮ زﺑﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای او اﺳﺖ . او و ﻋﺎرﻓﺎن دﯾﮕﺮ اﯾﺮاﻧﯽ در ﻣﻘﺎم وﺟﺪ و ﺣﺎل، در » ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺮار دل «، در ﻋﺮﺑﯽ ﻗﺮآﻧﯽ آﻧﯽ را ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ در زﺑﺎن ٤١ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ او از ﺑﯿﺖ اﯾﻦ ﺑﻪ ی درﺑﺎره اﻟﻮﻃﻦ ﺣﺐ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻦ اﻻﯾﻤﺎن : اﻟﻮﻃﻦ ﺣﺐ دم از ﺑﮕﺬر اﯾﺴﺖ ﻣﻪ وﻃﻦ ﮐﻪ آﻧﺴﻮﺳﺖ ﺟﺎن اﯾﻨﺴﻮى ﻧﯿﺴﺖ