Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٣٧ ﻓﺮق ﻣﯿﻬﻦ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﺎ ﻧﮋادﮔﺮاﯾﯽ در ﻫﻤ ﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ. ﻣﯿﻬﻦ ﮔﺮاﯾﯽ ﮔﺮاﯾﺸﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ؛ در ﮐﻪ، ﻧﮋاد ﺣﺎﻟﯽ ﮔﺮاﯾﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ ورا ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻠﯿﺘﯽ ورای زﻣﺎن ﺑﺎور دارد. ٥۱ ﺗﻮان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻠﯿﺖ اﯾﺮاﻧﯽ در دوران ﺟﺪ ﯾﺪ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﺎد زﺑﺎن را )ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮی ﻣﻠﯿﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ در ﻓﺮاﻧ ( ﺴﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﻫﻢ ﺳﺎﻧﯽ زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ وﺣﺪﺗﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮد ﻗﺮار داده ﺑﻮد. ﺧﻄﺎﺳﺖ ا ﮔﺮ ﺗﻼش ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﯽ را ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺣﺪ ﯾﮏ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺳﯿﺎﺳﯽ در دورا ن رﺿﺎ ﺷﺎه و ﯾﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ ﭘﺎره ای اﻗﺪاﻣﺎت ﺗﺒﻌﯿﺾ آﻣﯿﺰ ﺳﯿﺎﺳﯽ زﺑﺎﻧﯽ از ﺳﻮی دوﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰی در د وران ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﻓﺮو ﺑﮑﺎﻫﯿﻢ. واﻗﻊ آن اﺳﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زﺑﺎن » ﻫﺎ ﺳﺎل «ﭼﺎپ ﭘﯿﺶ از دوران ﭘﻬﻠﻮی ﭘﯿ ﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ و ﻧﺸﺮﯾﺎت در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ زﺑﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻣﺎﺷﺎ ﻟءا ¨ ﻪ آﺟﻮداﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ در اﻳﺮان، زﺑﺎن اﺻﻠﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، از روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﻣﻴﺮزا ﺻﺎﻟﺢ ﺷﻴﺮازی )ﮐﺎﻏﺬ اﺧﺒﺎر(، » و از وﻗﺎﻳﻊ اﺗﻔﺎﻗﻴﻪ « ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﯽ ﭼﻮن » روزﻧﺎﻣﻪ دوﻟﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻳﺮان « ، روزﻧﺎﻣﻪ « ﻣﻠﺘﯽ»ی ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪ »ی ﻣﻠﺖ ﺳﻨﻴﻪ اﻳﺮان ، روزﻧﺎﻣﻪ « »ی دوﻟﺖ اﻳﺮان « ، روزﻧﺎﻣﻪ » ﻫﺎی وﻗﺎﻳﻊ ﻋﺪﻟ ﻧﻈﺎﻣﯽ »، «ﻴﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ»، « ﺷﺮف»، « ﻣﺮﻳﺦ»، « و « روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻧﻈﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ، « ﺗﺒﺮﻳﺰ »، « ﻣﻠﺘﯽ»ی اﺣﺘﻴﺎج » ادب»، « « ﮐﻤﺎل »، « ﮐﻪ در ﺗﺒﺮﻳﺰ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ»ی « ﮐﻪ در اﺻﻔﻬﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻳﮑﯽ دو روزﻧﺎﻣﻪ ﭼﻮن » ﻪ q روزﻧﺎﻣﻪ ﻋﻠﻤﯿ « در ﺗﻬﺮان ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ، ﻋﺮﺑﯽ و ﻓﺮاﻧﺴﻮی و ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪ اﻟﻔﺎرس »ی در « ﺷﻴﺮاز ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ زﺑﺎن دﻳﮕﺮی و در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﺎص ﻋﺮﺑﯽ ﻳﺎ زﺑﺎن ﻫﺎﻳﯽ ﭼﻮن آذرﺑﺎﻳﺠﺎﻧﯽ و ﮐﺮدی و ﺑﻠﻮﭼﯽ را در اﻳﺮا ن آن ﻣﺎﻳﻪ و اﻋﺘﺒﺎر ﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ آن زﺑﺎن ﻫﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ . ﮐﺮد ٥۲ 51 Ibid., 149 ٥٢ آﺟﻮداﻧﯽ، .ﺠﺎ ﻫﻤﺎﻧ