Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٤٢ درﺧﺖ ﺳﺮو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ زﯾﺮش ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﻗﻮز ﮐﺮده ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻮﮐﯿﺎن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻋﺒﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﻴﺪه، ﭼﻨﺒﺎﺗﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دور ﺳﺮش ﺷﺎﻟﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﺤﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. روﺑﺮ وی او دﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻪ او ﮔﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐﺮد. ... دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﯾﺎ د ً آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ را ﻣﻦ ﺳﺎﺑﻘﺎ ر ﺧﻮاب ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ، ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﻫﺮ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ اش ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺠﻠﺲ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد، دﺳﺘﻢ ﺑﺪون اراده اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﻫﺮ دو ﻣﺘﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺳﺮو را اﺳﺘﻌﺎره ای از ﯾﮏ ﻓﻘﺪان داﻧﺴﺖ. ﻓﻘﺪاﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻆ اﺳﺘﻌﺎره و در « داغ» ی ﺑﻮف ﮐﻮر ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺎره ﺗﺮادف « زﺧﻢ » ی ﻫﺎی ﻣﻌﻨﺎ داری ﭘﯿﺪا ﻣﯽ . ﮐﻨﺪ در ﺑﺎزﻧﻤﻮدی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺗﻮان اﯾﻦ ﻧﻈﺎم دﻻﻟﯽ را در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﺎغ اﯾﺮاﻧﯽ و در ﺑﺎزﺗﺎب ﻋ ﻣﻀﺎ ﻒ آن در ﻣﺘﻦ اد ﺑﯽ ﯾﺎﻓﺖ . ﺗﺸﺒﯿﻪ اﯾﺮان ﺑﻪ ﺑﺎغ را ﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ : ﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﺮان ﭼﻮ ﺑﺎﻏﯽ ﺳﺖ ﺧﺮم ﺑﻬﺎر ﺷﮑﻔﺘﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻞ ﮐﺎﻣﮑﺎر ا ﮔﺮ ﺑﻔﮑﻨﯽ ﺧﯿﺮه دﯾﻮار ﺑﺎغ ﭼﻪ ﺑﺎغ و ﭼﻪ دﺷﺖ و ﭼﻪ درﯾﺎ، ﭼﻪ راغ ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﺗﻮ دﯾﻮار او ﻧﻔﮑﻨﯽ دل و ﭘﺸﺖ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻧﺸﮑﻨﯽ ﮐﺰان ﭘﺲ ﺑﻮد ﻏﺎرت و ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺧﺮو ش ﺳﻮاران و ﮐﯿﻦ آﺧﺘﻦ