Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٤٨ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ رواﯾﺘﯽ ﺷﻌﺮی از ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﮏ ﺳﺮ زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻣﻮﻫﻮم از ﯾﮏ ﺷﻌﺮ در ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺮوﮐﺎر دارﯾﻢ. در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺮدن ﯾﮏ زﻣﺎن ﺑﻪ درون زﻣﺎن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ آن» ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮاروی « ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘ ﺑﺮاﻫ یﻪ ﻨﯽ از ﯾﮏ ﺷﻌﺮ ﻣﺪرن ﺟﺪی اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ رود، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎ زﺳﺎزی ﮐﺮوﻧﻮﻟﻮژﯾﮏ روﯾﺪادﻫﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ از ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺴﻨﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؛ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ » اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﭼﻨﺎن ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪارﯾﻢ ﺷﺎﻣﻠﻮ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ. « ۷۰ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﯿﺰ، در یه زﻧﺠﯿﺮ ﺗﺪاﻋﯽ ﻫﺎی اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻠﻤﯿﺢ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯽ، « ﺗﺎرﯾﺦ » ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ای، ﯾﺎ ﺗﮑﻪ ﯽ از ﻫﺎﯾ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ، از ﺧﺎﻃﺮه راوی ﺣﺬف ﺷﺪه و ﺳﺨﻨﯽ از آن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﯽ آﯾﺪ. اﯾﻦ ﺣﺬف ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮاﻧﯽ از داﯾﺮه ﺗﻠﻤﯿﺤﺎت و ﻣﻼزﻣﺎت ﻣﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ. در ﺷﻌﺮ او، در آﺛﺎر دﯾﮕﺮش ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ، ﺣﺘﺎ آﻧﺠﺎﻫﺎ ﮐﻪ از زﺑﺎﻧﯽ آرﮐﺎﺋﯿﮏ ﺳﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، در ﮐﻨﺎر ارﺟﺎع ﺑﻪ اﺳﺎﻃﯿﺮ ﻣﺴﯿﺤﯽ - ﺗﻮراﺗﯽ، ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﺎ ، ﻫﯿﭻ ﻣﻀﻤﻮﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از اﺳﻄﻮر ه ﻫﺎی اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﻢ. از اﯾﻨﺮوﺳﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن آرﮐﺎﺋﯿﮏ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی او ﮔﺎه زﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺎزﺳﺎزی ﺷﺪه و ﻧﻪ ﺑﺎزآﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﺷﺎﻋﺮ در آن آرﮐﻪ » ﺑﺎ ﺣﺪ از« ﻗﺎﻣﻮﺳﯽ lexical و ﺑﺮای ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻧﻮﻋﯽ ﻟﺤﻦ ﭘﯿﺶ . رود ﻤﯽ ﺗﺮ ﻧ ﮐﻬﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮد ا ﮐﻨﻮن ﻣﺼﺎدره ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﺎر ﯾﺦ در اﯾﻨﺠﺎ، در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﺰ، ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ از » ﻓﺮﯾﺐ اﻋﺮاب آﻏﺎز « دﺷﻮ ﻣﯽ . ازﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ در ﺗﺎرﯾﺨﯿﺖ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﯿﻖ ﺷﻮﯾﻢ ﺷﻌﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﺳﺖ دﻫﺪ: ﻣﯽ ﺑﻪ ﯾﺎ آر ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺎ ﺑﯽ ﻗﺮاری ﺑﻮد... آﯾﺎ ﺗﻮا ﻣﯽ ن اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﻫﻤﭽﻮن رواﯾﺘﯽ ﺳﻮﮔﻮار از ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧ ﯽ ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ؟ ن ﺗﻮا ﻣﯽ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﮔﻮی وﻃﻨﯽ ﻣﺮده ﺑﻮد ۷۱ ، اﻣﺎ در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ، در اﯾﻦ آﻣﯿﺰ یه زﺑﺎن ﮐﻮﭼﻪ و آرﮐﺎﺋﯿﮏ، ﻣﻔﻬﻮم وﻃﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻣﯽ ؟ ﮔﺮدد و در ﻣﺮگ ﭼﯿﺰی ﯾﺎ «او» ﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮده و ﻫﯿﭻ ﺧﺎﻃﺮه ای از آن در ﺧﻮدآ ﮔﺎه ذات ﺳﻮﮔﻮار ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﺳﻮﮔﻮار ﺑﻮد ؟ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮای ا ﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺪارد و ﺑﺎ 70 رﺿﺎ ﺑﺮاﻫﻨﯽ، ﺑﻪ ﺧﻄﺎب ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ، ) ﻧﺸﺮﻣﺮﮐﺰ، ۱۳۷۴ ( . ص ۱۵۸ 71 ﯾﺎدآور ﺷﻌﺮ اﯾﻦ اﺧﻮان ﻣﻦ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮده وﻃﻦ ﮔﻮی ﻣﺮﺛﯿﻪ . ﺧﻮﯾﺸﻢ