Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٥٨ ﺧﺼﻠﺖ آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺳﻮﮔﻮاری ، و ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ آ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺶ آن ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮﻧﻤﻮن ﻫﺪاﯾﺖ را ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺑﻮف ﮐﻮر ﯾﺎد ﻣﺎ ﻣﯽ آورد. اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﺑﻮف ﮐﻮر ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺳﻮﮔﻮار اﺳﺖ، اﻣﺎ ﮐﻞ اﺛﺮ آری» ﯾﮏ « ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ اﺳﺖ . اﯾﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﮋه ی آرزوﺷﺪه در اﯾﻦ ﺳﻮﮔﻮاری، ﻣﺘﻌﻠ ˆ اﯾﻦ ﻖ ﻫﻮﯾﺖ، در رواﯾﺖ ﺑﻮف ﮐﻮر ﻣﺪام در درون راوی ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ، ﭼﯿﺰی ﻧﺎﺑﻮده و ﯾﺎ از ﺟﻨﺲ اوﻫﺎم ﻧﯿﺴﺖ. در ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﺠﺎزی و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻓﺸﺮده ﻣﺤﺎ ﮐﺎت اﺛﺮ اﮔﺮﭼﻪ از اﯾﺮان ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه، اﻣﺎ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺎ ﭘﺎره ای ﮐﻬﻦ از آن، ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﻞ، در ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد آورده :دﺷﻮ ﻣﯽ » ری، ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﻋﺮوس دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ .« ﺑﻮف ﮐﻮر از اﯾﺮان ﻧﺎم ﻧ ﻤﯽ ﺑﺮد، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان و ﺑﺎﯾﺪ آن را ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎﻧﯿﻔﺴﺖ اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ادﺑﯿﺎت ﻣﺪرن اﯾﺮان ﺑﺎزﺧﻮاﻧﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ، ﺣﺘﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در اﯾﻦ رﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ راوی ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮ ﻣﯽ د، اﯾﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻀﺎد ﻓﺮد و ﺟﻤﻌ ﯽ ﻣﺸﺨﺺ و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه ﻣﯽ ای ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻧﻪ ﺻﺮف ﺑﺎزﺗﺎب ﮐﻠﯽ ﺗﻀﺎدی از ﻓﺮد و ﺷﻬﺮﯾﺖ ﻣﺪرن آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ دروﻧﻤﺎﯾﻪ ی ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ را در ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ اروﭘﺎﯾﯽ . ﺳﺎزد ﻣﯽﺑﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ در ﺑﻮف ﮐﻮر ﻧﻪ ﮔﺮﺗﻪ ﺑﺮداری از ی ﺗﺠﺮﺑﻪ دﯾﮕﺮان ایﺑﻪ ﺗﺠﺮ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ از آن ﺧﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮد درآﻣﺪه اﺳﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺎن رﺟﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﯾﮏ ﻧﮋاد ﻣﺠﻬﻮل و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﺑ ﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺑ ﻖ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﺰو دﻧﯿﺎی آن ام ﻫﺎ ﺑﻮده . ﭼﯿﺰی ﮐﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎ ک ﺑﻮد . ﺣﺲ ﮐﺮد ﻣﯽ م ﮐﻪ ﻧﻪ زﻧﺪه ی زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﻣﺮده ی . ﻣﺮده... د ر ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﮔﺬار ﺗﻠﻤﯿﺤﺎﺗﯽ ﮔ ﯾﻨﺶﺰ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ واﻗﻌﯽ و در ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﺎدآورده دﺷﻮ ﻣﯽ . در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، در ﺑﻮف ﮐﻮر ، ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﺎدﯾﻦ و ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﻄﻦ ﻣﺘﻦ ﺑﺎزﻧﻤﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ا ﻣﺎ ﻻﻣﮑﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻠﺪان راﻏﻪ را ﻧ ﻫﻤﭽﻮن ن ﺗﻮا ﻤﯽ ﺷﯿﺌﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ، ﻧﺎ ﮐﺠﺎآﺑﺎدی ، واژﮔﻮن