Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٥٩ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺑﯽ ﺗﺎرﯾﺦ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﺗﻤﺜﯿﻞ )ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﮐﺴﺮاﯾﯽ( ﺧﻮاﻧﺪ. در ﺑﺎﻓﺖ آﻟﻮد وﻫﻢ و ﻣﻮﺟﺰ داﺳﺘﺎن ، اﯾﻦ ﺷ ﯽء ی ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺧﻮد را دارد در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﻠﻤﻮس و دارای ﺗﻌﯿﻨﯽ ﻗﺼﻮی ﺳﺖا . ﺟﺰﯾﯽ از اﺟﺰای ﺻﺤﻨﻪ ی ﻣﺎﺟﺮاﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻋﺎم و ﻣﺸﺘﺮک اﺷﺎره آﻣﯿﺰه : دارد ای از ﺧﺎ ک و ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺎ ﺗﻘﻮﯾﻤﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺎره ﮔ ی ﺑﺮ ﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ اداﻣﻪ آن ی در زﻣﺎن و ذﻫﻦ راوی ﻣﯽ ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﮔﺬارد. ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺮده اﺳﺖ، اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮاﺑﺮ راوی ﻫﻨﻮز ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﮔﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ : ﻓﻬﻤ ﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ درد ﻗﺪﯾﻤﯽ داﺷﺘﻪ ام. آﯾﺎ اﯾﻦ ﻧﻘﺎش ﻗﺪﯾﻢ ﮐﻪ روی اﯾﻦ ﮐﻮزه را ﺻﺪﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺰاران ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﻢ درد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﮐﻪ ذرات ﺗﻨﺸﺎن در ﮔﻞ ﻫﺎی ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﮐﺒﻮد زﻧﺪﮔﯽ .؟.. ﮐﺮد ﻣﯽ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﺳﺖ راوی رﻓﺘﺎر ﺑﺎ درﺧﺖ ﺳﺮو، اﯾﻦ ﻧﻤﺎد ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه د ر ادب و ﻫﻨﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ، ﮐﻪ در ﻣﮑﺎﻧﯿﺘ ﯽ و زﻣﺎﻧﯿﺘﯽ آرزو ﺷﺪه ، اﻣﺎ ﻣﻠﻤﻮس و ﻣﺸﺨﺺ از آن ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽ آﯾﺪ: ﻨ ...ﮐ » ﺎر ﻧﻬﺮ ﺳﻮرن، زﯾﺮ ﺳﺎﯾ یﻪ ﯾﮏ درﺧﺖ ﮐﻬﻦ ﺳﺮو. « رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﻨﺪ اﺳﺘﻌﺎره ی زﺧﻢ را در ﺑﻮف ﮐﻮر ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﻫﻮﯾﺘﯽ ﻓﺮدی ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ و در ﺧﻮاﻧﺸﯽ ادﺑﯽ از ﯾﮏ ﻣﺘﻦ ﺗﻮا ﻤﯽﻧ ن ﻣﯿﺎن اﻣﺮ ﻓﺮدی و اﻣﺮ ﺟﻤﻌﯽ ﺧﻂ ﻓﺎرغ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﻣﺎ ﻣﺼﺪاق اﯾﻦ ﺳﺨﻦ درﺳﺖ ﻣﯽرا ﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﻮﯾﺖ ﻓﺮدی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ۸۷ اﺳﺘﻌﺎر « زﺧﻢ » یه ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺟﻤﻌﯽ اﺳﺖ ، ﺑﯿﺎن آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻮﯾﺖ ﺳﻮﮔﻮار اﯾﺮاﻧﯽ ﯾﺎد ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ . ﮐﻞ ﺑﻮف ﮐﻮر ن ﺗﻮا ﻣﯽ را ﻫﻤﭽﻮن اﺳﺘﻌﺎره ای از ﯾﮏ زﺧﻢ ﺧﻮاﻧﺪ. ، زﺧﻢ اﯾﻦ اﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﺳﻮژه ﻣﺠﺮوح » ی «، در واﻗﻊ ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﮐﻨﺶ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺳﻮﮔﻮاری اﺳﺖ؛ اﺷﻌﺎر دردﻧﺎ ک ﺑﺮ ی اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎد آوری آﻧﭽﻪ 87 Balibar, 94