Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٦٠ از دﺳﺖ « ﺧﻮد » در ، رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﮕﺎﻫﺪاری آن در ﺑﺮ اﺑﺮ ﻣﺮگ )ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ( ، در واﻗﻊ در ﻣﺠﺎل اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﺮگ در ا ﺧ ﺘﯿﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ : ﻣﯽ» ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم و ﻫﻨﻮز ﺧﻮد را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. « از اﯾﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ی ﯾﺎد و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ؛ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ اﯾﻦ از ، ﺳﺎزوﮐﺎری ﮐﻪ در اﻧﺰوا روح را ﻣﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺗﺮاﺷﺪ در زﺑﺎن ﻫﻤﮕﺎن و ﺑ ﺎ ﻫﻤﮕﺎن ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ، » اﻳﻦ دردﻫﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻇﻬﺎر ﮐﺮد. ﺗﻮا ﻤﯽﻧ« «او» ن ﻧﺎم ﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ را آﺷﮑﺎر ﮐﺮد : » ﻧﻪ اﺳﻢ او را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻢ « . ﺑﺮد ﺑﺮای ﻧﺎﻣﺶ او زﺑﺎﻧﯽ « دﯾﮕﺮ » ﺑﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺳﺨﻦ، اﺳﺘﻌﺎره زﺧﻢ ی و ﻣﻌﺎدل دﯾﮕﺮ آن نﺗﻮا ﻣﯽرا «داغ» ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﯾﮏ ﻧﺒﻮد داﻧﺴﺖ . اﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد آن ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻧﺒﻮد آﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻮاره در « ﺧﻮد » راوی ﺑﻮده اﺳﺖ ، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺧﻮد ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﺧﻮد ) ﻫﻤﺴﺎن identical ( ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﺪ. ۸۸ اﯾﻦ داﻏﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ روح راوی زده ﺷﺪه و او در زﻧﺪﮔﯿﺶ آن را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺧﻮد داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ: ا ﮔﺮ آ » ﻧﺠﺎ را ﭘﯿﺪا ا ﮔﺮ ،مﮐﺮد ﻣﯽ ﺗﻮا ﻣﯽ ً ﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ آن درﺧﺖ ﺳﺮو ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ آراﻣﺸﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ «... ﺷﺪ ﻣﯽ در اﯾﻦ ﺳﺨﻦ راوی ﺑﻮف ﮐﻮر ﭘﮋوا ﮐﯽ از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﺗﻮا ﻣﯽ ، ن ﺷﻨﯿﺪ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ او آن را از ﯾﺎد ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ: ٨٨ ﺑﺮداﺷﺘ ﯽ از ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻮﮔﻮار ی ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻨﺸ ﯽ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺗﻌﺒ ﺑﺮای . ﯾﺪا در ﯿﺮ ﺗﻔﺼﯿﻞ اﯾﻦ :ﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﺠﻤﻞ Jacques Derrida: The Work of Mourning Pascale-Anne Brault , Michael Naas (Ed,&Trans),The university of Chicago press, 2003 and also by Derrida: Memories of Paul de Man, Cecile Lindsay, Jonathan Culler and Eduardo Cadava (trans.) Colombia Press, 1986.