Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٦١ »... ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ی ﺳﺮوﺑﻦ ﺑﻐﻨﻮﯾﺪ... « ﺑﻪ ﺟﺮ ﺗﻮا ﻣﯽﺖ ﺋ ن ﮔﻔ ﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﺪاﯾﺖ در ﻣﯿﺎن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ در آﺛﺎر ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﯿﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ از اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻣﯽﺮ ﺑ ﺧﻮرﯾﻢ و اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ی دﻏﺪﻏﻪ ذﻫﻨﯽ او ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻧﻮﺷﺘﻪ آﺧﺮش ﻫﺎی ﺑﻮد ه اﺳﺖ : اﺳﺘﻌﺎره ﺧﺎ ک ی داﻣﻨﮕﯿﺮ : اش ﻫﻤﻪ » ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺎ ک اﺳﺖ... « ) یﺑﺮه ﮔﻤﺸﺪه ی راﻋﯽ (. در ﯾﮑﯽ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﺸﯿﺮی ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﯽ، « ﻣﻐﺎن یﻧﺎﻣﻪ ﻓﺘﺢ» ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺎر » یه ﺷﺮاب اﺟﺪادی « ﺑﻮف ﮐﻮر ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﻪ وام ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎده » ای ﺗﺮس ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺧﻮرده رخ « ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻣﯽ . از ﺧﺎ ک در زﯾﺮ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﺎی ﺳﺘﺎره » ﻗﺪﯾﻤﯽ « ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻮی ﻋﻄﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺧﺎ ﮐﯽ ﮐﻪ ا ﮐﻨﻮن و در ﺻﺤﻨﻪ ی داﺳﺘﺎن زﺧﻤﯽ ﺧﻮن و آﻟﻮد اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺧﺎ ک اﺳﺘﻌﺎره ای اﺳﺖ از ﻫﻤﻪ آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﻢ ا ﮐﻨﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ دارﻧﺪ از راوی اول ﺷﺨﺺ ﺟﻤﻊ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ، اﻣﺎ او ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ دارد. در آﺧﺮ داﺳﺘﺎن آدم ﻫﺎ در ﭘﺎی ﺷﺒﺤﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﺑﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ از ﮐﺒﺮ یه ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻪ ﺳﺮو ﺻﻮرﺗﺶ را اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ یﭼﭙﯿﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮕ ﯽ در ﯾﮏ دﺳﺖ ﯽﺷﻼﻗ و در دﺳﺖ ، دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﺎن ﺧﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﭘﯿﺶ ﺑﺮ آن ﺑﺎده ﺧﻮرده ﺑﻮده : اﻧﺪ »... و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺖ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺑ ﺮﺧﺎ ک ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ، ﺑﺮ ﺧﺎک ﺳﺮد و ﺷﺒﻨﻢ زده ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺟ ﺪادی، و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. «