Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٧٤ ﮐﻮر ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. « ﻣﺮز» ﻧﻬﺮ ﺳﻮرن ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮز ی ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای را از ﺣﺎل ﺟﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. ۱۰۳ در اﯾﻦ ﺳﻮی ﻣﺮز، در زﻣﺎن ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ راوی، ﺳﯿﻄﺮ یه ﻣﺮگ اﺳﺖ و در آن ﺳﻮ، زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ای آرزو ﺷﺪه ﮐﻪ راوی ﻫﺪ ﺧﻮا ﻣﯽ ﺟﺎﯾﯽ را در آن ﺑﯿﺎﺑﺪ و در آن ﺟﺎ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮوی آﺳﻮده ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ : ا ﮔﺮ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ آن درﺧﺖ ﺳﺮو ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ... ﭻﻫﯿ اﺳﺘﻌﺎره ای ﺑﻪ ﮔﻮﯾﺎﯾﯽ ﺳﺮو در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ اﯾﺠﺎز ﮐﻼﻣﯽ و ﺗﺼﻮﯾﺮی آن در ادب و ﻫﻨﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﻣﻔﻬﻮم وﻃﻦ واﺣﻪ ای را ﺗﻮا ﻣﯽ. ﮐﻨﺪ ﻤﯽﻧ ﺑﯿﺎن ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮو ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ از زﯾﺒﺎﯾﯽ آزاد ﯾﺎ ﮔﯽ را ﺗﺪاﻋﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای از یﻪ واﺣ ﺳﺒﺰ وﻃﻦ در ﻧﺒﻮد آن اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﺑﻮف ﮐﻮر ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮو اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ راه ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. در ﻫﺮ دو ﻣﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﺮو ﺟﺎﯾﯽ دﻻﻟﺖ دارد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای اﺳﺖ ﻏﻨﻮدن و ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن . در اﮐﻨﻮن ﺳﺨﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن اﺳﺖ «داغ» ﯾﮏ ﺑﺎ ﯾﺎ « زﺧﻢ » ﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﯾﺪ: ﺑﻪ روز واﻗﻌﻪ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﺎ زﭼﻮب ﺳﺮو ﮐﻨﯿﺪ... ﻣﯽﮐﻪ روﯾﻢ ﺑﻪ داغ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی دو ﮔﺎﻧ یﻪ زﯾﺴﺘﻦ و ﻣﺮگ ﮐﻪ ﺑﺎ وﻃﻦ ﻗﺮﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎ واﻣﯽ از اﯾﻦ ﻣﺼﺮع ﺣﺎﻓﻆ: » ای ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮ آراﻣﮕﻪ ﯾﺎر ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖن ﺗﻮا ﻣﯽ« ؟ وﻃﻦ )ﻣﯿﻬﻦ( در ادب ﻓﺎرﺳﯽ آراﻣﮕﻪ » ﯾﮏ اﺳﺖ« : واژه ای ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دوﭘﻬﻠﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺴﮑﻦ ﻣ ﺄ ﻟﻮﻓﯽ ﮔﻤﺸﺪه ؛ دﯾﺎر ی آرزوﺷﺪه و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻏﻨﻮدن اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن ، ﻣﺮﮔﯽ از آن ﺧﻮد را ﻣﺮدن ، و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ آرام ﮔﺮﻓﺘﻦ . ﺗﻌﺒﯿﺮی از وﻃﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ آراﻣﮕﻪ را ﻧﻘﻄﻪ در نﺗﻮا ﻣﯽ ای ﺑﺲ دو ر از ﻫﺪاﯾﺖ ﯾﺎ ﺣﺎﻓﻆ، در ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ دﯾﮕﺮ اﻣﺎ ، ﺑﺎ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻣﻠﯽ در داﺳﺘﺎﻧﯽ از ﺟﻮﯾﺲ ﻣﺮدﮔﺎن » « 103 ﻧﺎدر ﯾﺎد زﻧﺪه از زﯾﺒﺎ ﯿﺮﺒﺗﻌ اﯾﻦ ﻧﺎدرﭘﻮر اﺳﺖ . ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭘﯿﺪا را او ﺳﺨﻦ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻮرﺳﻄ اﯾﻦ ﻧﮑﺮده .ام