Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٨٤ اﺻﻠﯽ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ ی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ﮔﺮدد و ن آن را ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺳﻮﮔﻮار ﺑﻪ ﻣ ﻔﻬﻮم در آورد . دروﻧﻤﺎﯾﻪ ﯾﮏ ﻗﺼﻪ ﺗﺎم و ﺗﻤﺎم را ﻣﯽ ﻫﻤﻮاره ﺗﻮان و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﻣﻔﻬﻮم ﯾﺎ ﻋﺒﺎرﺗﯽ ﺳﺎده و ﻓﺸﺮده ﺑﺎز . ﮔﻔﺖ ﺳﺨﻦ از و ﺷﮑﻮه ﮔﺬﺷﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﺘﻦ Ì ﻓﺮ درواﻗﻊ ﺳﺨﻦ از ﻓﺮ و ﺷﮑﻮ در ﻫﯽ ﻧﺒﻮد آن اﺳﺖ . اﯾﻦ ﯾﺎدآوری ﺳﻮﮔﻮار ﮐﻨﺸﯽ اﺳﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮگ . ﻫﻮﯾﺖ و ﻣﺮگ در اﯾﻦ ﺳﻮﮔﻮارﮔﯽ ﯾﺎد ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده . اﻧﺪ ﺧﻨﺪه آور اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از ﺷﮑﻮه ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﻣﺮده را در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ، زﻧﺪه ﮐﺮدن ﻧﺎم ﻫﺎﯾ ﯽ از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ را، از ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺗﻔﺎﺧﺮات ﻣﻠﯽ داﻧﺴﺘﻪ و آن را ﺑﺎ ﺑﻼﻏﯿﺎت ﺑﺮﺳﺎﺧﺘ یﻪ ﺷﻮوﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﻣﺮوزﯾﻦ ﯾﮑﺴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ . اﻧﺪ راوی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﻪ از ﻓﺮاز آن ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﺑﻠﮑﻪ در ﻓﺮود آن ﮔﺬﺷﺘﻪ و در ﺳﻮگ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ. آری، ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از ﻣﺮگ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ، ا ﮐﻨﻮن دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ ، » ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ از ﭘﯿﮑﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﮐﺎخ و ﻣﯿﺪان ﻣﯽ ﺳﺎزد و از آﺗﺶ و دود ﺑﺎغ و ﮔﻠﺸﻦ ...« ۱۱۷ و » در اﯾﻦ زﻧﺪه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻧ ﺎم اﯾﺮاﻧﯿﺘ ﮐﻪ ﺳﺎزد ﻣﯽ را ﺑﺮ ﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺎس ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ و ﻫﻤﺪردی « ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﺮاﻧﯽ اﺳﺖ ﻣﯽو ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ » ﺣﺘﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺧﯿﺎم و ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺣﺎﻓﻆ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰی از دواﯾﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﻧﺪ ، ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دﮔﺮ اﻧﺪﯾﺸﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، در ﻃﯿﻒ اﯾﺮا ﻧﯿﺖ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﻓﺘﺎده « . اﻧﺪ اﯾﻦ اﯾﺮاﻧﯿﺖ، اﯾﻦ آﻣﯿﺰه ﺳﻮگ و ﯾﺎد، از ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ، ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺎﻟﻘﯽ ﺟﻼل ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺮاﺑﯽ ﻏﺶﺑﯽ » ﻫﻤﻪ ﺳﺨﻨﻮران ﭘﺲ از ﺧﻮد را از درد اﯾﺮان دردآﻟﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ. « ۱۱۸ ا ﮔﺮ در ﻣﺘﻮن ادب ﻓﺎرﺳﯽ در ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ دواﯾﺮ ﻣﺘﺤﺪ اﻟﻤ ﺮﮐﺰی از ﻧﯿﺮوﻫﺎی دﻻﻟﯽ ﺳﺮوﮐﺎر دارﯾﻢ، ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﮔﺮدا ﮔﺮد اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ دواﯾﺮ دﻻﻟﯽ ﺧﻮد را ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ. اﻣﺎ در ﮐﺎﻧﻮن اﯾﻦ دواﯾﺮ دﻻﻟﯽ ﺻﻮرت ﺑﻨﺪی ادﺑﯽ ﻫﻮﯾﺖ ﺳﻮﮔﻮار اﯾﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎه و روﺷﻦ ﺗﺮ ﯾﻦ ﺳﺨﻦ در اﯾﻦ ﺑﯿﺖ از ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﯾﺎﻓﺖ. اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺳﻮﮔﻮار در ﻣﺘﻮن ادب اﻋﺼﺎر و ﻗﺮون ﺑﻌﺪ ﺗﮑﺮار ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﻮﺗﺎه اﺳﺖ: ﮐﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﺑﻪ آﻏﺎز ﭼﻮن داﺷﺘﻨﺪ ١١٧ ﺧﺎﻟﻘﯽ، ۱۳ ۱۱۸ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ