Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٨٧ ﺳﺮاﯾﺶ اﺛﺮی ﻫﻢ ﻃﺮاز آن در ادب ﻓﺎرﺳﯽ آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﺑﺎﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از آن ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻌﺮ در ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ: ﺑﺪاﻧﺴﺘﻢ آﻣﺪ زﻣﺎن ﺳﺨﻦ ﮐﻨﻮن ﻧﻮ ﺷﻮد روزﮔﺎر ﮐﻬﻦ ... ﮐﻨﻮن ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻦ ﯾﮑﯽ داﺳﺘﺎن ﮐﺰﯾﻦ ﮔﻮ ﻧﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪی از ﺑﺎﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮه ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﺗﻮا ﻣﯽ ﺰ ن آن ﭼﯿ ی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺪاع » « ﯾﺎد ﮐﺮدﯾﻢ. اﺳﺎس اﯾﻦ اﺑﺪاع و ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ اﺑﺪاع را ﺗﻮا ﻣﯽ ن در ﺑﯿﺖ زﯾﺮ ﯾﺎﻓﺖ: ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﮕﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺧﺘﻦ ﺎﺳ ای ﺑﺮ ﺷﺎخ آن ﺳﺮو ﺳﺎﯾﻪ ﻓﮑﻦ؟ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺮط ﻻ زم ﻫﺮ اﺑﺪاﻋﯽ در ﺳﺨﻦ در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ روﺑﺮوﯾﯿﻢ. ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮو ﻓﮑﻦ اﺳﺘﻌﺎره ای از ﻓﺮادﻫﺸﯽ ﭘﯿﺸﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺗﻨ آن یﻪ ﭘﺎﯾﻪ رﯾﺰی ﺷﻮد : ﺳﺨﻨﯽ ﻧﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮ اﺳﺖ » ﺗﺎ ﻫﺴﺖ ﮔﯿﺘﯽ ﮐﻬﻦ « ﻫﻢ در آن ﺣﺎل ﮐﻪ واﻣﺪار ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ: اﺑﺪاع ) invention ( ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮐﺎ ﻣﻞ ﮐﻠﻤﻪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮا ﻣﯽ ﺳﺨﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﺎغ داﻧﺶ ﻫﻤﻪ اﻧﺪ رﻓﺘﻪ