Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٨٨ اﯾﻦ در ﺑﯿﺖ ﺑﺎ اﯾﺠﺎز ﺑﻪ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮ ﻣﻌﻀﻞ اﺑﺪاع ، ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ آوردن ﺳﺨﻨﯽ ﻧﻮ )دﯾﮕﺮ( ، ﺑﻪ ﺑﯿﺎن درآ ﻣﺪه اﺳﺖ. ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﺗﻮا ﻣﯽ ن اﺑﺪاع ﮔﻔﺖ؟ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ن ﺗﻮا ﻣﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘ ﯿﺶ از آن ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﻮاﯽﻣ ﺑﺎر ﯾﻦ را ا ﯿﺰی ﭼﻪ ﭼ » ﻧﻢ اﺑﺪاع ﮐﻨﻢ؟ ...« ۱۲۳ ﻣﻌﻀﻞ ﻃﺮح ﺷﺪه ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﺠﯿﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻮ را در ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺮد ﻣﯽ . ﻫﺮ اﺑﺪاﻋﯽ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻤﮑﻨﯽ اﺳﺖ در ﻣﺤﺎل. ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺑﺪاع ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ و ﯾﺎ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ اﺑﺪاع ﺑﺮآﯾﻨﺪی از آ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻮ ﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ا ازن ﺗﻮا ﻣﯽ ی ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﯿﺪاری ﻣﻠﯽ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺪ ﺳﺎل ﯾﺎد ﮐﺮد. اﺑﺪاع ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ در ﺧﺮاﺳﺎن، دل ﺗﭙﻨﺪه اﯾﻦ آ ﮔﺎﻫﯽ، ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﺴﺖ رخ دﻫﺪ ؛ و ﺑﯿﻔﺰاﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ اﺑﺪاﻋﯽ ازﯾﻦ ﻧﻮع رﺧﺪاد » ﯾﮏ اﺳﺖ« ؛ اﻣﺮی ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، ﯾﮑﻪ، و ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ. ﺗﻨﻬ ﺎ ﯾﮏ ﺎر ا ﺑ ﺗﻔﺎق اﻓﺘﺪ ﻣﯽ ، اﻣﺎ اﺛﺮ ﮔﺬار اﺳﺖ در آﻧﭽﻪ ﭘﺲ از آن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ : » ﻫﻤﻪ ﺳﺨﻨﻮران ﭘﺲ از ﺧﻮد را از درد اﯾﺮان دردآﻟﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ. « رﻣﺰ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﺗﺎرﯾﺨﯽ و اﺳﻄﻮره ای ﮐﻪ در ﺳﺨﻦ ﺑﺪﯾﻊ آن ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺸﻮد و ﻧﯿﺰ ﺗﻔﺎوت آﺷﮑﺎرش را ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﭘﯿﺶ از آن و ﻧﯿﺰ آ ﻧﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﺎوردی ﺑﺎ آن ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﮐﺸﯿﺪه . اﻧﺪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﯽ رﺑﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺪ ﺗﻮا ﻣﯽ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮزﺑﺎن ﻣﺪرﻧﯿﺴﺘ ﯽ ﻧﺎآﮔﺎه اﻣﺎ ﻣﺪﻋﯽ در ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻓﺮدوﺳﯽ ﻓﻘﻂ » ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﮐﺸﯿﺪن « ﺧﺪاﯾﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﯾﺎ دﯾﮕﺮ رواﯾﺎت ﻣﻮﺟﻮد در زﻣﺎﻧﺶ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺑﺲ. اﺑﺪاع ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ ، و ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎره ای وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی آن ﭘﯿﺸﺘﺮ اﺷﺎره ﮐﺮده اﯾﻢ، ﺻﺮف ﻧﻮآوری ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻮ آوری درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺴﯿ ﺞ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه در آراﯾﺸﯽ ﺗﺎزه اﺳﺖ؛ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، اﺑﺪاع ﻧﺨﺴﺖ ﯾﮏ ﺑﺪﻋﺖ اﺳﺖ؛ ﮔﺴﺴﺘﯽ اﺳﺖ از آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﻮده ،« ﻫﻤﺎن » ، از و آوردن ﺳﺨﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ . « دﯾﮕﺮ » اﺑﺪاع ﺑﺪﯾﻦ ﯾﺎﻓﺘﻦ » ﮏ ﻣﻌﻨﺎ ﯾ « اﺳﺖ، ﻧﻪ ˆ ﺑﺎﻓﺘﻦ آﻧﭽﻪ در ﺑﻮده اﺳﻠﻮﺑﯽ ﻧﻮ. ﺷﮕﻔﺖ در اﯾﻨﺠﺎ وﻗﻮﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﺮ ﮐﺎ ر ﺧﻮد، ﺑﺮ اﺑﺪاع ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺮی وﻗﻮف ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، داﺷﺘﻪ اﺳﺖ: ﻧﻤﯿﺮم ﮐﻪ ازﯾﻦ ﭘﺲ ﮐﻪ ﻣﻦ زﻧﺪه ام 123 Jacques Derrida: «Psyche, Invention of Other» in Acts of Literature , D.Attridge ed. (Routledge, 1992), 311