Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٨٩ ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ﺳﺨﻦ را ﭘﺮاﮐﻨﺪه ام ﯾﺎ: و ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮخ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺎل ﻫﻤﯽ رﻧﺞ ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎل وﻗﻮﻓﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ اﻣﺮ وﻗﻮف ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺑﺪاع را ﻣﺎ ﺳﺪه ﻫﺎ ﭘﺲ از ﻓﺮدوﺳﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﺎر در ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿ ﺞ » : ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﻮش ﻣﻦ از ﺻﺪای آﯾﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮ اﺳﺖ. « ۱۲٤ وﯾﮋﮔﯽ ﺳﻮﻣﯽ را ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻨﺠﺎ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻃﺮح ﮐﺮد. اﯾﻨﮑﻪ، ا ﮔﺮ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻣﺘﻨﯽ رواﯾﯽ اﺳﺖ ، ﻣﺤﺎ ﮐﺎت در آن ﺑﺮ ﭼﻪ ﻧ ﺳﺎز و ﻬﺎدی اﺳﺘﻮار اﺳﺖ؟ اﯾﺮان و اﮔﺮ اﺳﺖی « ﻣﺠﺎز » ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻓﻀﺎی ﻗﺼﻮی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﮔﺴﺘﺮ یه ﻋﻤﻠﮑﺮد آن و ﺑﺎزﻧﻤﻮدی ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪ از آن اﺳﺖ ، اﯾﻦ ﻣﺠﺎز ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎزی اﺳﺖ ﺗﻮا ﻣﯽ ؟ ن ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻣﺠﺎز را ﺑﺎﯾﺪ در دﯾﮕﺮﯾﺖ زﺑﺎن ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ و در دﯾﮕﺮﯾﺖ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻤ ﭽ ﻮن ﯾﮏ اﺑﺪاع ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﭘﺮﺳﺶ د ﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻧﺒﻮد ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﺳﺎﺧﺘﺎر دﻻﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ را ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻗﺼﻮی ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ از آن ﻣﺠﺎز ﺑﻪ دﺳﺖ داد؟ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﺴﺨﻪ ای وﯾﺮاﺳﺘﻪ از ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ در دﺳﺖ ﻧﺪارﯾﻢ. ا ﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﯽﯾﻫﺎ ﮐﻪ در زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭘﮋوﻫﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﮐﻤﺒﻮد ی روﺑﺮو ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﻧﺸﯽ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از اﯾﻦ ﻣﺘﻦ در دﺳﺖ ﻧﺪارﯾﻢ. اﯾﻦ ﺧﻮاﻧﺶ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻫﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ادﺑﯿﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺘ ﻣﯽﯽ ﻨ ﭘﺮدازد ، ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﻌﺮﯾﺖ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ را ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺣﻤﺎﺳﯽ آن روﺷﻦ ﺳﺎزد. ﻣﺤﺎ ﮐﺎت و ﮐﯿﻔﯿﺖ دراﻣﺎﺗﯿﮏ در داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ؟ ﮐﻨﺶ و ﺷﺨﺼﯿﺖ در اﯾﻦ ﻣﺘﻦ رواﯾﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ اﻧﺪ ﺷﺪه ؟ ﺳﺎزﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎی ﺗﺮاژﯾﮏ در داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﯾﻨﮑﻪ، آﯾﺎ ن ﺗﻮا ﻣﯽ 124 ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ : ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ زﻣﺎن، ) ۱۳۵۰ (، ۸۶ . ﺑﻪ اﺑﺪاع » ﻣﻌﻀﻞ ﺑﻪ « در ﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﻧﯿﻤﺎ ﮐﺎر زﻣﯿﻨﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻫﺪ ﺗﻔﺼﯿﻞ آﯾﻨﺪه در در و ﻧﻮﺷﺘﻪ ای ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ . ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺪ