Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

٩٣ ﺗﺮ ﺧﺎص و دﻗﯿﻖ ﺗﺮ، اﯾﻦ ﭘﺎره ﻫﺎی ﺧﻄﺎﺑﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﻗﺎب )ﯽ ﻫﺎﯾ ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﯽ ( از دروﻧﻪ ) ﺧﻮد ﺗﺼﺎوﯾﺮ رواﯾﯽ( ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮﻧﺪ... ﯾﺎ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﻪ، ﺑﺮﺧﻼف آﻣﻮزه ارﺳﻄﻮﯾﯽ، رﺟﺤﺎن ﮐﺮدار » ﺑﺮ« » ؛« ﮔﻔﺘﺎر » ﻧﺸﺎن دادن « ﮔﻔﺘﻦ» ﺑﺮ« در ﺟﺮﯾﺎن داﺳﺘﺎن در ﻫﻢ اﻣﺎ ، رﯾﺰد ﻣﯽ از ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮐﻞ داﺳﺘﺎن ﻧﻤﯽ . ﮐﺎﻫﺪ ﯾﺎ ﻣﺜﻼ، در ﻣﻄﻠﻊ ﺳﻮﮔﻨﺎﻣﻪ رﺳﺘﻢ و ﺳﻬﺮاب ﻧﺴﺒﺖ ﻃﻼﯾﯽ آﻏﺎز » و ؛« ﻣﯿﺎن» ؛« ﭘﺎﯾﺎن » ﺑﺎژﮔﻮ « ن ﺷﺪه و ﺳﺮاﯾﻨﺪه داﺳﺘﺎن را ﺑﺎ درﻧﮕ ﯽ ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﯽ ی درﺑﺎره ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺮگ ، داﺳﺘﺎن ﻗﻬﺮﻣﺎن، و ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻠﯽ در ﻣﺮگ ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺎن ِ ، ﭘﺎﯾﺎن ﻫﺎ، آﻏﺎز : ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻮن رزم ﺳﻬﺮاب و رﺳﺘﻢ ﺷﻨﻮ دﮔﺮﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺷﻨﻮ ﯾﮑﯽ داﺳﺘﺎﻧﺴﺖ ﭘﺮآب ﭼﺸﻢ دل ﻧﺎزک از رﺳﺘﻢ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ا ﮔﺮ ﺗﻨﺪﺑﺎدی ﺑﺮآﯾﺪ ز ﮐﻨﺞ ﺑﻪ ﺧﺎ ک اﻓﮑﻨﺪ ﻧﺎرﺳﯿﺪه ﺗﺮﻧﺞ ﺳﺘﻤﮑﺎره ﺧﻮاﻧﻤﺶ ار دادﮔﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﮔﻮﯾﻤﺶ ار ﻫﻨﺮ ﺑﯽ ا ﮔﺮ ﻣﺮگ دادﺳﺖ ﺑﯿﺪاد ﭼﯿﺴﺖ؟ ز داد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻧﮓ و ﻓﺮﯾﺎد ﭼﯿﺴﺖ؟ از اﯾ ﻦ راز ﺟﺎن ﺗﻮ آﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺪﯾﻦ ﭘﺮده اﻧﺪر ﺗﺮا راه ﻧﯿﺴﺖ