۱۱۸ چند گفتار بر می فرازد و بازگشت به نظمی تفویضی را تحمیل می کند؛ به «ترمیدور» جدیدی بازمی گردد کهگذران دورهی نقاهت است یا سرکوب تکانها و ضربههای برآمده از عملکرد دورهی تأسیسی، یعنی دورهایکه براثر تصمیمات «قدرت مؤسس» سر بر آورده است. تعارض میان «قدرت مؤسس » فعال و «قدرت تفویضی » بازفعال شده در اساس وجه مشخصهی این تجربه های انقالبی است. پساز شکست هر انق ، الب آرزوه ای سازنده یا بنیانگذارندهی «قدرت مؤسس» ناپدید میشوند، اما نمی میرند. این امیال و آرزو های انقالبی زیر زمین نقب می زنند و به انتظار فرصت می نشینند تا باز بجهند درکسوت انقالبی دیگر. این تصویری استکه آنتونیو نگری در برابر ما ترسیم می کند و داستانی است که او از ال این انق بها به ما می گوید. رد پای این جنبشهای «قدرت مؤسس» و انقالب ال هایش را از ماکیاولی در فلورانس تا انق ب انگلیس میگیرد و تا انقالب های آمریکا و فرانسه و روسیه ادامه می دهد. هربار می بینیم قدرت مؤسس فوران می کند و هربار ازسوی قدرت تفویضی و نیروهای نظمدهنده به عقب رانده میشود. آنچه آنتونیو نگری را وسوسه می کند و به شک می اندازد پرسشی بنی ادی است در ارتباط با انقالب پیوسته. چگونه می توان دست به انقالبی زد که هرگز فروننشیند؟ در اینجا باید دقتکرد و مفاهیم را روشن ساخت: انقالب چیست؟ انقالب مدامکدام است؟ در اینجا او به مفهوم «قدرت مؤسس» متوسل می شود و نوعی از آن را طلب می کند که مهار نشود و توسط «قدرت تفویضی» جدیدی به شکست نینجامد. «قدرت مؤسس» آرمانی او ساختاری استکه دموکراسی را به واقعیت بنشاند. حال باید از او پرسید برفرض که گونه ای از دموکراسی استقرار بیابد ، چیزی ثابت و همیشگی خوا هیم داشت؟ در این صورت، بههرحال، انقالب پیوسته خاتمه می یابد و دموکراسی مفهوم و سامانی ثابت و همیشگی پیدا میکند؟ آرزوی او استقرار دموکراسی است، اما نباید از دیده دور داشت که دموکراسی نیز روند و فرایندی دگرگون شونده و تکامل یابنده است. به همینسان، مفهوم «قدرت مؤسس» نیز مفهومی پویاست و بسته به زمان و
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2