انقالب را با انقالب باید شست ۱55 بودند. مردم، درعمل، چند الح وضع موجود سر بار به امید اص برافراشتند، اما در چنبرهی بازیگوشیهای « اص طلب الح ان»گرفتار آمدند و ابزار معامالت سیاسی «نظام» گشتند. سرانجام در دی ۱۳۹6 از کل این نمایش سیاسی سه بعدی «نظام»، «اپوزیسیون» و « اص طلب الح ان» بریدند و خودانگیختهکل این صحنه را نمایشی بی حاصل خواندند. جنبش دی ۱۳۹6 ایران را از بن بست سیاسی رها ساخت. بن بست سیاسی ایران به مدد اپوزیسیون چپ، ملی و مجاهدین پدیدار گشته است و گفتار های عقیم و نازا و گمراهکنندهای پخش کرده و رواج داده است. دوگانهسازیهای عقیم، مانند سلطنت-جمهوری، مانع نیرومندی بوده و شده است در برابر فکر خالق و راه گشا بهقصد غلبه بر حکومتی دینی که همچون مافیای اقتصادی عمل میکند. حکومت دینی در این دوران چهل ساله به همهی شاخههای فکری دست انداخته تا خود را مقبول جلوه گر سازد، اما، درعمل ، پیروان و هواخواهانش را همگیج و پریشان اندیشکرده است. امروز وقتیکسی خود را هواخواه «نظام» معرفی می کند قادر نیست بگوید «نظام» چیست و چه خصوصیاتی دارد. درنتیجه، هواخواهان بیشتر خصلت محفلی دارند تا ویژگیهای عقیدتی. ازسوی دیگر ، اپوزیسیون بودن به معنای سنتیاش سال هاست وسیلهی ارتزاق شده است. عدهای بی آنکه اندیشهای داشته باشند متوسل می شوند به نمادهای غربیپسند، به امید دریافت روادید و اقامت و کمکهای گونه گون. صحنهای رنگارنگ در ایران شکل گرفته است به نام اپوزیسیون که آلوده است به سودجویی و منفعت طلبی شخصی و جمعی. اص ح ال طلبان حکومتی و درون ساختاری نیز خود را در این ملغمه جا زدهاند و حکومت را یاری میدهند تا بتوانند «نظام» را برپا نگاه دارند و از ثبات برخور دار سازند. هیچ یک از شاخههای اپوزیسیون تاکنون قادر نبوده است اندیشه یا رسالهای اندیشیده عرضه کند و محوری فکری سامان دهد، به قصد جانشینسازی استبداد دینی و بسیج مردم در مسیر آرمان خواهی. ازاینرو ستکه سالهاست عنصر خودانگیخته نیرومندتر می شود و مردم بی اعتنا به رده های مختلف
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2