۱۷6 چند گفتار بپندارند. این نکتهی ظریف را باید جداگانه برشمرد و توضیح داد. درنتیجه و بدینسان، می توان گفت عمق اقیانوس آرام پادشاهی دستخوش ناآرامیهای گونهگون بود. درکنار مالحظاتیکه آمد، یکی دو نکتهی دیگر را نیز باید در نظر داشت. در غرب تفکرات راهبردی یک ایران نیرومند و متکیبهخود را نمیپسندید، خاصه که چنینکشوری بخواهد نیروگاه هستهای نیز بر پا کند. اسرائیل، هنوزکه هنوز است ، اسناد محرمانهی خود را در ارتباط با شاه و انقالب ۱۳5۷ فاش نکرده است. تنها می توان حدس زد که این کشور، یعنی اسرائیل، ایرانی هستهای را نمی خواسته است. از اینکه بگذریم، باید بدانیمکه الیه های نارضایی فرهنگیگاه بسیار ظریفاند و اغلب دیر بهروزی ملموس از خود به نمایش می گذارند.گاهی هم انباشت مدام ناخرسندی های فرهنگی، چنانچه بهموقع و به هنگام درمان یا آرام نشوند، میتوانند منجر به طغیان شوند. دو حرکت فرهنگی و سیاسی در زیر و در الیه های بیرونی جامعهی پیشاز انقالب لحظاتی بحرانی از خود به نمایش می گذاشتند و در هیچ مرجع و مقامی در معرض بررسی قرار نمی گرفتند. برای نمونه، مفهوم غربزدگی، که بهگونه ای نازل انتشار یافت، در عمق خود شکافته نشد. کار به نمایشهای بی مقدار احمد فردید رسید و به ال صورت فزدنهای بی مقدارتر افرادی چون سید حسین نصر و داریوش شایگان و احسان نراقی جلوه فروخت. در کنار این تنشها و چالشهای فرهنگی، بهجای آنکه حوزه های سنت و نوآوریهای سنتی از توجه درست برخوردار شوند، جشنهای هنری غرب اندیش رونق می گرفتند، گوییکه باید غربیان ما را بپسندند و بدانند قادریم مانند آنان همان هنرها را بپرورانیم. این مجموعهی پیچیده را نباید دستکم گرفت. تنها خواستم اشارهای داشته باشم به نارساییهای مدیریت آن مقطع در واکنش به بحرانهای خفتهی بهخصوص فرهنگی و سپس سیاسی و راهبردی. این مجموعه، وقتی سر باز کرد، حالت انفجاری به خود گرفت. میتوانست گذرا باشد، اما در این صورت حض ور مدیریتی توانمند ضرورت می داشت تا از عهدهی پاسخگویی برآید، همانسانکه در ۱5 خرداد ۱۳۴۲ انجام شد.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2