۱۸۸ چند گفتار ال سرخورده کرد و امید به اص حطلب ی را امری ناممکن و عبث ساخت. این پروژه ، که در اساس خدعهای سیاسی و فریبکارانه بود، حتی در کشورهای غربی هواخواهانی داشت. شماری از ایرانیان مقیم خارج نیز به هواخواهان اص طلب الح ان پیوستند و از این راه نهتنها ارتباطاتی با سیاستمدار انکشور محل سکونت خود برقرار ساختند، بل خود را بهگردانندگان جمهوری اسالمی نزدیک ساختند، به حدیکه برخی افراط پیشهکردند و افتخار سربازی اینگروه را برای خود جار زدند. اگر بخواهم این جریان را بشکافم، کار به درازا می کشد و از موضوع اصلی دور میشویم. 5 . کار اصالح طلبی به جایی کشید که گروه هایی تحتعنوان خشونتپرهیزی و چیزهایی ازاین دست مانع هرگونه مخالفت عمقی با جمهوری اسالمی شدند. ازآنجاکه اپوزیسیون سنتی تن آسایی و کاهلی سیاسی را بر عمل ژرف اندیشانه ترجیح میداد، آسان به این نوع از اص طلب الح ی تن داد. اندیشه ی پیوسته به این تن آسایی چیزی نبود مگر «پهلوی ستیزی» کوراندیشانه که سرانجام تبدیل شد به نوعی «پهلوی هراسی». ازاینرو، می توان گفت اص طلب الح ی در دوران استبداد حکومت اسالمی در عرصهی اندیشه نیز نقشی حساب شده داشته است. سازمانها و افرادی که این بازی خ طرناک و زیانبار فکری را پی گرفتهاند باید جداگانه به سنجش سپرده شوند. درعمل اما مردم عادی و خاصه جوانان، که توسط اندیشههای کاذب از دست زدن به عمل سیاسی باز داشته شده بودند، در قیاس ساده از وضع پیشین و کنونی خود به تدریج از حکومت اسالمی دوری جستند، به حدی که حتی پدران و مادران خود را مقصر وضعکنونی میدانستند. در این میان دو گروه عمدهی اجتماعی می دیدند بختی برای ساختن آیندهای متعارف ندارند که هیچ، روزگار کنونی شان را هم نمی توانند آسان سپریکنند. این دو گروه را در یک نگاهکلی می توان جوانان دانست و خاصه زنانکه بخش بزرگی از آنان در همانگروه جوانان قرار دارند. این نگاهکلی البتهکه جامعیت ندارد. برای نمونه، می توان کارشناسان و متخصصان رشته های گوناگون را نیز در شمار گروههایی قرار داد که امید به آینده را از دست داده بودند. بدینترتیب، تداخلگروهها
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2