انقالب را با انقالب باید شست ۱۹۷ انجمنها و گروههای مدنی به شدت سرکوب می شدند و رژیم والیتی با همانندسازیهای کاذب فضای مدنی و صنفی مغشوشی را تبلیغ میکرد. در عوض، برای آنکه فعالیت های صنفی و مدنی را از بیخوبن بیاثر گرداند، فعاالن مدنی و صنفی را دستگیر می کرد و به بدترین وضعی به زندان می انداخت. هیچ سازمان و حزبی نبودکه به حمایت این نوع از فعاالن دست به اقدام بزند. همهی فضای سیاسی ایران در معرض فلج، تقلب و دورویی قرار گرفته بود. فضای خودانگیخته هنگامی همچون راه حل برونرفت از بنبستها تقویت می شد که نه حکومت و اصالح طلبانش عنصر مردم را در محاسبات خود در نظر می گرفتند و نهکسی بودکه حداقل معیشت مردم را تأمینکند. فساد حکومت والیی در حد متعارف نمیبود. آنچه به نام فساد در ایران رواج داشت، در واقع، تاراج بود؛ از درآمد های نفتگرفته تا آب وخاک ایران همه در این تاراج به حراج میرفتند. فاصله گذاری در سیاست باید قادر بود میان امور مختلف تفکیک قائل شد و مقام و مرتبه و جایگاه هر حوزه و عرصهای را بر مبنای معیار های معینی تعیین کرد. اگر برای روشن ساختن یا شفاف گردانیدن این امر اندیشه ای مناسب و بستر نظری سنجیدهای طراحی نشود، بیتردید، با تناقض و آشفته اندیشی دستبه گریبان میشویم. اجازه می خواهم در همین آغاز به یک مورد معین اشاره کنم. در این روزها که این یادداشت را می گذارم مسابقهی فوتبال در مقیاس جهانی در کشور کوچک قطر جریان دارد. تیم ملی فوتبال ایران هم توانسته به این مسابقه راه بیابد. مخالفان جمهوری اسالمی با شدت تمام و، به اعتباری، پرسش برانگیز هرگونه وابستگی «تیم ملی فوتبال» را با حکومت نادرست خواندهاند و از اعضای «تیم ملی» خواستهاند طوری رفتار کنند که همه ببینند و بدانند این تیم متعلق به حکومت نیست. بیتردید نمایش چنین چیزی آسان نیست. بااینهمه، وقتی قرار شد همین تیم به مقابله با انگلستان برود، اعضای گروه ملی ایران سرود رسمی جمهوری اسالمی را نخواندند و لب فروبستند. مخالفان،که یک رسانه ی نیرومند نیز در اختیار دارند به نام «ایران اینترنشنال»، چنینکار مهمی را
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2