۳۲ چند گفتار حکومت ها و حقوق بنیادی شهروندان را در قانونی عالیتر، که نمی توان آن را به سادگی طی قانونی ساده تغییر داد، برمی شمرند. این قانون عالی را بهطور متعارف قانون اساسی مینامند. 9 همین سند سپس تأکید می کند که محتوا و طبیعت قانون های اساسی و ارتباط هریک از آن ها با سایر قانونها در هر کشور سخت از هم متفاوتاند و هیچ تعریف و مشخصه ی جامع و فراگیر و سیاسی معینی در این زمینه یافت نمی شود. نباید تصور کرد وقتی از قانون اساسی سخن میگوییم استنباطی واحد و یکسان و یکدست در اذهان سر بر می کشد. در واقع، می خواهد بگوید هر قانون اساسی شرایط مشخص و معینی را بازمیتاباند. البته، بااین حال ، می توان یک استنباط و چارچوب کلی را در نظر گرفت که همان خصلت عام قانون اساسی است به عنوان یک مفهومکه آن را صرفنظر از محتوایش در جایگاه قانون عالی در هر کشور قرار میدهد. این چنین نگاهی اما به ما اجازه نمی دهد جلوتر برویم و سندی واحد و یکدست را در همهجا در نظر بیاوریم. بدین اعتبار، بااینحال، می توان گفت قانون اساسی، به طورکلی، مجموعه ای است از قواعد بنیادی قانونی- سیاسی که خصلتها و موارد زیر را در بر میگیرد: .۱ رعایت قواعد مندرج در قانون اساسی برای همه ی کسانی که در یک کشور می زیند و همچنین برای نهاد های قانون گذار الزام آور است؛ .۲ قانون اساسی به ساختار و عملیات نهاد های حکومت، اصول سیاسی و حقوق شهروندان میپردازد؛ .۳ قواعد و مقررات قانون اساسی مبتنی هستند بر مشروعیت گسترده و عمومی؛ .۴ قانون های قانون اساسی را در قیاس با قانون های ساده دشوارتر میتوان تغییر داد (برای مثال اکثریت دوسوم یا حتی یک همه پرسی درصورت لزوم)؛ 9. See: IDEA. What is a constitution? Principles and Concepts. The International IDEA. Aug. 2014. 12 Pages. International Institute for Democracy and Electoral Assistance.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2