175 نگرانی نیست. پرورشکار ضرورتی نمی بیند او را متوجّه به وظایف خود کند یا اینکه تشویق و تحریض نماید. چه بسیار که تشویق و تحریض بی مورد پیشرفت پرورشی را متوقّف می سازد. طفل خود به خود پیش می رود و تا می تواند کار می کند و تمرین می نماید. این، مطلوب ّترین وضعی است که ممکنست تصوّر شود زیرا سائق متربّی کامال در خط تمرین قوا و شکفتن استعدادات نفسانی خود به وضع مطلوب سیر میکند. لیکن اطفال دیگری نیز هستند که صرفا به خاطر اشخاص کار میکنند. مث الً به پرورشکار عالقه مندند یا از او می ترسند یا اینکه نگرانند که مبادا با شدّت رفتار اولیاء مواجه شوند. این نوع متربّی نیز در کار جدیّت می کند و تعلّق خاطر به رفتار نیک نسبت به دیگران دارد و از لحاظ نتیجۀ آموزشی و پرورشی ممکنست در ردیف نوع اوّل باشد لیکن محرّک ارادۀ وی با محرّکات اطفال نوع اوّل تفاوت دارد. در این هر دو مورد با ارادۀ مطلوب روبرو هستیم زیرا که موضوعات مورد توجّه اراده، همه با ارزشند و همین نوع ارزش ُجوئی و اراده، نقطۀ اتّکاء طرفداران اصل ّحریّت می باشد که خودکاری طفل را تأیید می کنند و اساس نظریّات «مدرسۀ کار» ٣١٧ نیز همین است و مدافع نیرومند آن «کرشنشتاینر» فقید و بسیاری از دانشمندان اروپا و امریکا هستند. این اصل میگوید: طفل باید خود به سوی تمدّن و ارزش های تمدّنی راه یابد و طرفداران افراطی این اصل گفتهاند: بهترین راه پرورش این است که بچّه را مطلقا تربیت نکنند شاگردان متهوّر (لزوم سلطه و اعتبار) – در برابر موارد مذکور وضع مخالفی نیز هست که شاید در کشور ما مبتال به هر پرورشکاری باشد، بدین معنی که طفل ارزشهای معیّنی را ادراک میکند، گاهی هم متأثّر می شود که چرا موجب مالل مادر یا پدر شده است، دانش آموزان و دانشجویان دانشگاه نیز در ایران غالبا «به موقعیّت» مشکل پرورشکار و معلّم پیمیبرند لیکن میان این ادراک از طرفی و رفتار مطلوبی که هدف تربیت است از جهت دیگر فقدان شش تا دوازده سال تمرین مرتّب و مستمرّ فاصله است، عادت و تمرین الزم جهت تبعیّت از آنچه فی الحین ادراک میکنن د و از آن متأثّر 317 école du travail = Arbeitsschule
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2