24 است. بر مسندهایی می نشینند که جایشان نیست. تمام این ها عالئم خاموش شدن فرهنگ هاست، تمام این ها عالئم ظهور تمدّن ها یعنی عالئم هبوط و نزول است…» در ادامۀ این بحث دکتر هوشیار به از دست رفتن شخصیت آلی (و ارگانیک) انسان ها و جوامع و ادامۀ ّروند رشد افسارگسیخته و بی رویه و کمّی در اقتصاد متعلق به آخرالزمان اشاره می ال کند و اخ قیات و ارزشهای سخیف زمانه اش را به باد حمله میگیرد و به سستی بنیادها و انگیزههای مادی و جاذبه های جادویی پول می باشد اشاراتی صریح و مستند می نماید و ما چه نیک درمی یابیم صدق گفتار استاد را در گزارشهای اندیشمندان محیطزیست در مورد اهمّیّت رشد ارگانیک و لزوم حیاتی آن برای رفع بحران های عصر ما و جلوگیری از تصادم و انفجار جهانی. جملۀ دکتر هوشیار به ماشینیسم، عقب نشینی در برابر تحوّالت زمان نیست بلکه حد اعالم تکامل نشانه بلوغ و تکامل است. دکتر هوشیار در همان سخنرانی می گوید: آقایان خواهید فرمود چه عیب دارد اگر وسایل ماشینی زیاد شود؟ مگر قرن ماشین حتّی از لحاظ کشاورزی پربرکت نیست... لیکن مقصود من این نوع تأثیر نیست بلکه ما باید از ماشین استفاده کنیم و بر ماشین سوار شویم نه اینکه ماشین بر ما سوار شود. باری استاد دکتر هوشیار در تمام زندگی پربارش آنی از حرکت و جنبش برای آ گاه ساختن انسان ها از حقایق این امر مبارک بازنایستاد. آثار متنوّع او که اشارات مختصر و بالطبع نارسایی در این مقاله به آن ها شد دال بر این واقعیت دارد. زندگی او مانند همان ماهی بود که بر خالف جریان حرکت می کرد و ناشی از حرکت و پویایی اندیشههای راستین تو بود و در اوج عظمت و خالّقیت که همگان را با هر آرمان به ستایش و امید داشت، نمونۀ فروتنی و بندگی و امحاء هر گونه جاه طلبی به شمار می رفت که مانند خون حیاتی ترین مسأله حیات بهایی است چنان که می گفت: عظیم باشید به عظمت بی منتهای صمدیّت الهی و متواضع باشید به تواضع برگ نازک و شکننده در نسیم سحرگاهی. بهروز ثابت
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2