بخش سوم: خواب ۱۳۹ در مثنوی طریقالتحقیق ، که به سنایی منسوب است، این جمله نقل و شرح شده، ولی اصال ً اشاره ای به حدیث بودنش نشده. 124 ا زسویدیگر، برخ ی الف گفته منفردزاده و براساس دست نوشته ای که از سیاوش کسرایی باقی مانده، این شعر مرداد ۱۳۵6 سروده شده و اولینبار مهر ۱۳۵6 در «شب های شاعران و نویسندگان در انجمن فرهنگی ایرانـ آلمان» خوانده شده است. به شکل مکتوب هم اولینبار در کتابی که از سخنرانیها و شعرخوانی های این ده شب در انجمن گوته تهیه شد به نشر رسید 125 و سه سال بعد، در ،۱۳6۰ در مجموعهی چهل کلید اثر خود سیاوشکسرایی منتشر شد. بعید استکه سیاوشکسرایی در تابستان ،۱۳۵6 آن هم پیش از ۱۷ شهریور و پیش از اینکه کشور به سراشیبی سقوط افتاده باشد و تکلیف ساختاری که به قدرت می رسد مشخص شده باشد، با چنین رویکردی شعر را سروده باشد. البته تفسیر منفردزاده بهعنوان آهنگساز اثر جالب و قابلاتکا ا ست و این دخلی به نیت سیاوش کسرایی ندارد. بهخصوص ِبا درنظرداشتن شخصیت و منش هر سه هنرمند این ترانه، یعنی سیاوش کسرایی ، اسفندیار منفردزاد ه و فرهاد، و زندگی آن ه ا پس از سال های انقالب این تفسیر منفردزاده امروز منطقی به نظر میرسد و اتفاقا ً تفسیری منطبق بر فضای امروز جامعه ی ما هم هست. ِپانزده: ِنجواها «نجواها»، که به «نجوا» هم شناخته می شود، آخرین همکاری مثلث موفق دههی ۱۳۵۰ موسیقی پاپ ایران بود، آخرین همکاری فرهاد ، اسفندیار منفردزاده و شهیار قنبری. ترانه ای که نشد اسفندیار منفردزاده آن طور که دلش می خواهد و با تنظیم و ارکستراسیون مدنظرش در آن سال ها اجرایش کند. «نجواها» ۱۳۵۷ سروده شد و 124 . سعید کریمی ( )۱۳۹۹ جریان شناسی موسیقی مردم پسند ایران . تهران: ماهریس، ص .۲۷۸ 125 . ناصر مؤذن ( )۱۳۵۷ شب های شاعران و نویسندگان در انجمن فرهنگی ایران-آلمان . تهران: امیرکبیر.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2